the loneliness of the free man vol 1

Η ενωση του με το περιβλημα ειχε διακοπει

μαλλον του την διακοψανε

και ηταν ετοιμος

οποιον βρει

ειτε τον ξερει ειτε οχι

να του πει τι τον τρωει

σαν επαιτης αριστερα και δεξια

μα ηταν

οτι μια ανταποκριση ειχε στον κοσμο του

και την εχασε

οποτε δεν ειχε επιλογες

τον ειχαν πεταξει απεναντι του 

αυτο που εβλεπε ηταν ο εαυτος του

και αυτο που ακουγε στα αυτια του ηταν οι λεξεις που βγαινανε απο το στομα του

μα στον καθρεπτη

το προσωπο που εβλεπε

δεν το γνωριζε

καθε μερα που το κοιταζε

δε το γνωριζε

αναρωτιοταν σε τι πλασμα μετατραπηκε

μα υστερα

και το δωματιο γυρω του

επαψε να το βλεπει

και εβλεπε ενα απεραντο λευκο

μα παλι

και το λευκο χαθηκε

καθως πηρε την θεση του

ενα ασχημο μαυρο.

χωρις να βλεπει,να ακουει και να περιβαλλεται απο κατι

επιασε φιλιες με 

τις ηλιαχτιδες απο το παραθυρο

με τους κοκκους σκονης στον αερα

με τις σαπιες μυρωδιες απο το ξυλινο πατωμα

μα και αυτες τον φτυσανε 

του κρυβονταν

μια μερα και στο καθρεπτη

το αγνωστο προσωπο που 

τον επισκεπτοταν συνηθως χαθηκε

και εβλεπε παλι

το ασχημο μαυρο

τοτε επιασε το μετρημα

να δει τι εχει στις τρυπιες τσεπες του

και ειχε μοναχα 

την σφιχτη του παλαμη

και μια ζεστη τσεπη.

αυτη την στιγμη

ξεκινησε να περπαταει.

για οπουδηποτε και οποιαδηποτε ωρα.

και συνεχιζε

και συνεχισε

ποτε δεν εμαθα που πηγε

και ξερω πως μαλλον δε θα επισκεπτει τον φοβο του παλι

μα ελπιζω να ναι ακομα ζεστη η τσεπη του

i cannot breath

οτι και αν κανει
οσα και αν πει
εχει καταλαβει πλεον.
και σοκαρεται
οτι κανεις δεν στρεφει τα αυτια του
να ακουσει αυτα τα λιγα που χει να πει
μιλαει σε τοιχους,καρεκλες,σε δειγματα ανθρωπων
μα ο ιδιος ακουει σε ηχω τα λογια του
ειναι καποιο ειδος νεας παρανοιας
που δεν θελει οσο ζει να την συνειδητοποιησει
οταν πεθανει
θα βγει η διαγνωση
"βαρια ψυχολογικα αρρωστος"
ας μη το μαθει ποτε
η καταντια του τοσο μιζερη
να προτιμα να ζει κατι το πλαστο και απλαστο ταυτοχρονως
αρχιζει πλεον να μη μπορει να ζησει βασικα συναισθηματα
δεν μπορει να αναπνευσει
μα δεν πεθαινει αυτος
αλλα ολοι γυρω του
ολοι που λενε ψεματα
ολοι που λενε καθε μερα ψεματα
ξυπναει ομως.
και δεν μιλαει.
φωναζει
φωναζει
φωναζει τοσο που ποναει.
μα ποτε δεν τον ακουσαν και παλι
περασε τα ορια του,προσπαθησε,ηττηθηκε.
σωπασε..

ενταξει εισαι;

υστερα απο ωρες
αναρωτηθηκε
αν ποτε παει
που θα καταληξει.
ειναι δυσκολο να τα θες ολα
και τιποτα.
ακομα πιο δυσκολο, να φοβασαι
λεξεις.
φορτιο μεγαλο
οι λεξεις που ειπε
μα ποτε δεν εμαθε
την επικίνδυνη τους σημασια.
και οι ωρες περασανε
και οι συζητησεις πλήθαιναν.
"μη κουραζεσαι"
οχι, αξιζει η κουραση.
αξίζει οντως; αναρωτηθηκε.
αρχισε τοτε να παλεται ασταματητα
παρεα το φως και το κρυο
το σκοταδι και τον καπνο.
θυμαμαι
στην ξυλινη καρεκλα τοτε
που δεν σταματουσε λεπτο
να σκεφτεται.
να σκεφτεται για ολον τον κοσμο μαζι
μα κανεις δε μπορει να πει οτι του χρωσταει.
τον ρωταγες και απανταγε.
μερικες φορες απανταγε και χωρις ερωτηση
διοτι φωναζε ενα πραγμα
απο πιο μεσα.
ως που μια μερα
δεν απανταγε.
η αν απανταγε , δεν ηταν κανεις να τον ακουσει
μονο κενα δωματια.
τοτε του εκαναν την πιο σημαντικη ερωτηση χωρις να γνωριζει την απαντηση.
"εισαι καλα;"

Ok, one more time..

Υπαρχει ζωη παντου.

"Σου έχει τύχει ποτέ ενώ κάθεσαι αμέριμνος  σε καποια πλατεια
που παιζουνε μπαλα παιδια να γινεται σουτ 
η μπαλα να πεφτει πανω σου 
και τα παιδια να φωναζουν δοκαρι
καθε στιγμη εξυπηρετείς και κατι 
και ας μη το παιρνεις χαμπάρι"
Δεν χρειαστηκε ιδιαιτερη προσπαθεια
να παρω φωτια
και να καω
ανελεητα
μεσα σε
μια μορφη ζωης
αγνωστη
και σε μενα
και σε ολους τους πολυδιαβασμενους
επιστημονες
μα
δε με νοιαζει.
απλα το ζω.

Paranoia vol II

για τα πραγματα

που η ζωη συνεχιζει ναι λεγεται ζωη

μπορει να σκοτωσεις

χωρις κανενας

να σου πει πως δεν εκανες λαθος

απο αυτη την στιγμη

που συνεχιζει η ζωη με την περιεργη ονομασια της

εχωντας 

κανει πραξη την αφαιρεση

δεν ξερω

τι πρεπει  να επιλεξεις

ξερεις

σιγουρα ξερεις

οτι εκανες 

οτι ηταν εφικτο

μα χανεις

και τωρα και τοτε

κερδιζεις απο δω και περα

δεν νομιζω

πως η αμφιβολια

εχει χωρο εδω.

Paranoia.

εύκολα, νομιζω γυρνανε τοιχοι,
πινακες και παραθυρα
συνεχως τριγυρω μου
τους διαταζω
μα δε σταματανε,
δε σταματανε ποτε
με οση σιωπη και αν φωναζω
κλασσικα πλεον
παγακια στο πατωμα
γινονται ενα με καπνο στον αερα
τρεχουν με βια πανω μου
τρωνε τα παντα
χωρις τυψεις
μα δικιο εχουν
για αυτο ποτε
δε με κατηγορησαν
για αυτο ποτε
δε θα κατηγορισω
σφαγες που
θα σαπιζουν
κοντα μου. 

You.

My day.

Ισως,με αυτα να ζω.

Not vol2.

Ξανά,εκει που ηταν χρονια τωρα
ψαχνωντας,στα καλωδια
που αδιακοπα τρεχει το ρευμα
που φωτιζει τον δρομο σου
ωρες που δεν εχουν καμια λογικη
μερες που περνάνε απο πισω απο την πλατη σου
δε σε γουσταρουν
ζωη νεκρη σε ζωντανα φωτα
φωτα,φωτα,φωτα
μα ειναι εκει παντα
σαν αγκαθι στην παλαμη σου
χωρις ποτε να μπορεις να σφιξεις το χερι σου
και ξερεις
τα βραδυα ανεβαινει ψηλα
σας κοιταει και με θλιψη γελαει
μα τι να το κανει ανθρωπε μου
τωρα που οι σκεψεις γεννηθηκαν
απο την αληθεια.

Ουρες.

Starz.

Sunshine.

SHOULD NOT

LA