Όμως.

 Και ποιός μπορεί να μου ορίσει
τι είναι εδω και τι εκεί.
Εγώ πάντως τα νίωθω το ίδιο.
Χώρος και χρόνος
γίνονται μηδέν.

Μπροστά στην ,ασπρόμαυρη, πλεον
επιφάνεια του μυαλού μου
όλα είναι μηδέν.
Έχουν όλα αποκτήσει
μια ζωή
τοσο εκλεπτισμένη
που πια δε μπορώ
να ανταπεξελθω.
Με συγχωρείτε.

Μα εκείνα τα μέρη
δε τα μηδένισε ποτέ
ετούτος εδώ ο νους.
Ούτε τις ώρες .

Είναι αυτά που ακόμα
,μέσα,ακόμα αντιστέκονται
στην μαζική επίθεση του χωροχρόνου.

Αλήθεια για την αγάπη
έχετε κάτι να μηδενίσετε;

Erase me.

Έχουν μείνει
μουσικές, βραδυνά αεράκια
και
ώρες αναζήτησεις
να με κοιτάνε
μερικές φορές την μέρα.

Δεν θα γνωρίζω
σε λίγο απο τώρα
αν αυτό που ήθελα πριν
ήταν αλήθεια.


Ήταν αλήθεια τελικά.
Δεν το γνωρίζω
μα έχω πίστη.


Είναι αυτός ο αέρας
που ξεριζώθηκε
απο μέσα μου
και δε ξέρω που φυσά
τωρα πια.

Θα ταν μια όμορφη νύχτα
αν το γνωριζα,
θα το λεγα με σιγουριά.

Πειράζει

Θα ηταν άδικο, το ξέρω.
Δεν οριζεται η ευτυχία κανενός.
Μονο μοιράζεται.
Αυτό ίσως μονο με πειραζει.

Δεν θυμάσαι.
Δεν θα θυμασαι.
Ποτέ;
Ποτέ δε θα λέω ποτέ,
για αυτόν
τον άδικο λόγο.

Με πνίγει
το
ότι
θα είμαι εκεί.
Ξέρωντας πως κανένας
δε θα έρθει.

Ίσως νιώθω έτσι
και εγώ.
Σφάλμα κλήσης.
Παρακαλώ καλέστε ξανα αργότερα..
Σφάλμα συναισθημάτων.
Σφάλμα επικοινωνίας.
Μα να ξέρεις, η αγάπει δεν σφάλει.
Όσους έχεις λατρέψει
σε έχουν κάνει κομμάτια.


Αληθεια χωρίς τόνο.

Γεια σου ξανα,

Για λίγα πράγματα μπορώ
να μιλάω,
όχι γενικά
αλλά με σιγουριά.
Με γλυκιά σιγουριά.
Από τον χρόνο δεν μπορείς να κρυφτείς.
Ένα απο αυτά τα πράγματα
είναι μία κατάσταση
που αγάπησα
τελειωσε και την ξαναγάπησα.
Όσο κάτι το αγαπάς
όσο το νερό που
πίνεις
δε τελειώνει.

2 Σπάνια.

Πόσο θα 'θελα.
Πως εξηγείς τον πόνο των βουνών;
Μάλλον μεσα στα χρόνια
τους κουράζει η αβαιβεότητα
του να είσαι παρατηρητής
όλων, μα το χέρι σου να μη φτάνει πιο μακριά
απο όσο σου αφήνει το σώμα σου τοποθετημένο
εκει.
Όπου το εκει δε το διάλεξα ποτέ.
Είναι μερικά πράγματα
που θα χαρεις αν ποτέ
δε γνωρίσεις
πόσο κουραστικά είναι.
Τόσο ,όσο δύσκολο είναι
καθε φορά να αφήνομαι
στις δύσκολες ώρες
σε αυτά τα γράμματα.
Ακυβέρνητος, και κακώς
δε θα υσηχάσει ο
υποφαινόμενος.
Δε θα αντέξω να δω
αυτά που στο σενάριο μου
ακόμα δε τα έχω γράψει.
Είμαι σε διασταύρωση,
σε αυτήν που το τσιγάρο
είναι ωραία δικαιολογία να
κάνεις μια στάση,ταχα για να
ηρεμήσω.
Κοιτάω τότε την πλευρά της θάλασσας
που απο μικρός την εβλεπα την συγκεκριμένη
μα ποτέ δεν περίμενα πως θα καταλήξω να
την ψάχνω τοσο επίμονα.
Ποσο θα θελα.
"Τον πόνο των βουνών σβήνω στην θάλασσα"
Πονάω απο την κούραση
που θα την μάθεις,ίσως
όταν γίνω Απέραντος.

Μπορώ.

 Hear me.
  https://soundcloud.com/odysseas-razastarr/1-over-beat-by-great-j-dilla

Παγωνιά και παγώνια.

Σκόρπιες στάχτες αυτά που
θα θέλα να μπορούσες να αφουγκραστείς.
Δεν θέλω πια.
Θέλω.
Δε θέλω.
Και όλη την ώρα αυτή η ιστορία
που την έχω τερματίσει τόσες φορές
όσες την ξεκίνησα.
Με παρασέρνει,
μακριά με πάει.
Δεν φταίω.
Τώρα θυμάμαι τις
πιο μεγάλες σου αλήθειες
και φοβάμαι πως
θα ξεχάσω να ψάχνω
αυτό που ποτέ δεν έμαθα τι είναι
και κρύβεται στο φως που υπάρχει
λιγο πριν βγει ο ήλιος.
Του  κλέβω αυτο το φως
κάθε πρωί.
Ποιος ξέρει
ίσως μονάχα το κρατήσω
δίχως να φέξω
εκείνα τα λόγια που ανάβουνε ξανά
το σκόρπισμένο σου Μπλέ.

Real Restless

Ξέχασα τα απλά.
Πάντα τα εκτιμούσα.
Βλέπω τώρα οτι μονο λαθος δεν έκανα.
Η άγνοια είναι μητριά της ταραχής.

Ψεύδεσαι πως η ζωή είναι εδώ ξανά
εδώ κοντά.
Έρχεται μερικές φορές κοντά μου
με πλησιάζει επικύνδινα,
με ακουμπά.

Μα το άγγιγμα αυτό
πόσο θα θελα να 'ναι
αρπαγή.
Η ζωή αυτή
πόσο θα θελα να ' ναι
λιγότερο φρικαλέα.

Ποτέ δε θα μάθω
αν είναι το υποκείμενο σημαντικό
ή αν όλα τα υποκείμενα ,είναι κοινά αντικείμενα.

Άνοιξε τα μάτια
μια μέρα θα καταλάβεις
κρίμα να μετανιώνεις το όμορφο
επειδή δε θα γίνει ποτέ ομορφότερο.


Όμως..
Δεν θα ναι.
Ειτε το θες είτε οχι.