Παγωνιά και παγώνια.

Σκόρπιες στάχτες αυτά που
θα θέλα να μπορούσες να αφουγκραστείς.
Δεν θέλω πια.
Θέλω.
Δε θέλω.
Και όλη την ώρα αυτή η ιστορία
που την έχω τερματίσει τόσες φορές
όσες την ξεκίνησα.
Με παρασέρνει,
μακριά με πάει.
Δεν φταίω.
Τώρα θυμάμαι τις
πιο μεγάλες σου αλήθειες
και φοβάμαι πως
θα ξεχάσω να ψάχνω
αυτό που ποτέ δεν έμαθα τι είναι
και κρύβεται στο φως που υπάρχει
λιγο πριν βγει ο ήλιος.
Του  κλέβω αυτο το φως
κάθε πρωί.
Ποιος ξέρει
ίσως μονάχα το κρατήσω
δίχως να φέξω
εκείνα τα λόγια που ανάβουνε ξανά
το σκόρπισμένο σου Μπλέ.