Τέσσερις.

     Μάτια στο σκοτάδι,που καθώς αδύναμα ανοιγοκλείνουν,βλέπουν την πόρτα. Θαμπά,πολύ θαμπά. Ίσως όχι τόσο όσο τα όνειρα.
    Στο μπαλκόνι παρεα με μια δροσιά. Πολύ όμορφη. Τα φώτα της πόλης με τρομάζουν αλλά ίσως να τα τρομάζω και εγώ. Μπρος μου 30 σκοτεινά παράθυρα, μα ένα μόνο με ένα άχαρο φως. Ακούς φωνές, τώρα,μετά, αύριο. Δεν είναι τίποτα πίστεψε με.
  Ο αέρας δυνάμωσε επικίνδυνα. Τσιτώνει το δέρμα. Σαν να αντικρίζεις κάτι που σε κάνει κομμάτια και καθηλώνεσαι. Μα δεν είναι έτσι. Ελπίζω.

  Ξέρεις ίσως πάντα με φόβιζαν σκιές, σαν την δικιά σου όμοιες. Καλώδια που ενώνουν κενά.Θα πεις κουτά,ανόητα πράγματα είναι αυτά. Ίσως όχι.
  Τα παγάκια έλιωσαν μεσ' το ποτήρι. Μια λάθος κίνηση και έγιναν ένα με το πάτωμα. Είναι σαν αυτούς τους ανθρώπους που τους βλέπεις,συνεχώς, μα δε σε βλέπουν. Σαν ένα δημιούργημα σου, χωρίς διάρκεια, χωρίς να νιώσεις χαρά ή περηφάνια για αυτό. Γιατί απλά στο βίασαν.
  Έρωτες, που τρόμαξαν τόσο που χάθηκαν στο απέναντι ρετιρέ, βρίσκοντας εκεί κάθε άνεση. Ένα άγγιγμα. Ξέρεις ναι, υπάρχουν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι. Μπορεί να μην είναι πολλοί, μα υπάρχουν.
   Αν τύχει και με συναντήσεις ένα βράδυ σαν αυτό πες μια λέξη,κάτι.
Καληνύχτα.