Aποτυχία.

Σαν να πιανεις μαχαιρι και να κόβεσαι. Η αποτυχία σου βγαινει μεσα απο τα σπλάχνα και φωναζει. Διαφορα. Μιας και ποτέ δε κατάλαβα τι θελει να μου πει. Αλλα ποτέ δεν παραδέχτηκα την υπαρξη της. Κανεις πιστεύω. Για αυτό πάντα θα με συνθλιβει. Γιατι δημιουργειται μια αντιφαση τοσο ζωντανη. Που μηδενίζει και την θλίψη μου και την χαρά μου. Άρα αφανίζει την παρουσία μου. Μήπως όχι; Πάντα ομως υπάρχει η φωνη που λεει , "δε πειράζει, την επόμενη φορά". Μα δεν υπάρχει ποτέ η επόμενη φορά. Τώρα όμως, πες μου ειλικρινά..Τί κάνουμε;