Haha,Los Angeles.

We can make it if we try

http://soundcloud.com/twis-pantaxou/dedicated-to-jdilla

Rip J Dilla.

Τόση μανία μέσα σ' ένα σώμα.

Δε βλέπω τίποτα μπροστά μου, μόνο βαθύ σκοτάδι,
ύποπτη σιωπή κι ένα σορό παγίδες,
στο βάθος κεριά που σβήνουν αργά μοιάζουν οι ελπίδες
κ' η ιστορία δεν έχει ποτέ ευτυχισμένο τέλος,
δυστυχώς το παίρνεις πρέφα στην πορεία
κι όχι απ' τη αρχή για να μη γίνει η μαλακία,
ποτέ ξανά δεν εμπιστεύομαι λυκοφιλία.
Μπήκα απρόσκλητος, απαράδεκτος, έσβησα το φως,
συνεπώς τα συνεχώς κινούμεναπλήθοι είν' ο κορμός ενός συστήματος,
καθοδηγούμε απ' την άκρη του νήματος
σαν άπορος τυφλός που άθελα του βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος,
με κύρωση ήπατος, αλκοόλ κι ασταθής περίπατος στην άβυσσο,
ζούμε στην κόλαση μα εσύ ακόμα αναζητάς τον παράδεισο,
και που να μ' ήξερες πριν γίνω χρέωμα
στα πάντα μέσα θυμάμαι πανικό προκαλούσα,
μα σε μια στιγμή τούμπα γυρίσαν όλα, τώρα
η καθημερινότητά μου άρπα κόλλα.
Να 'μαι κι ευχαριστημένος
που βγήκα καθαρός παρόλο που ήμουν μέχρι το λαιμό χωμένος,
ναι καλύτερα να σου βγάλουν το μάτι παρά τ' όνομα.
μπουνιές στα μούτρα μάτωσαν φιλώντας την άσφαλτο απότομα,
άλλη μια νύχτα ζωντανός από το Σόδομα,
γαμήθηκες μια φορά για τη δόση σου,
θα σου 'γινε συνήθειο η παλιοβρόμα,
μα δε βάζεις μυαλό όταν όλη μέρα μου 'σαι κόκαλο,
χαρτί καμένο, ρουφιάνος έγινες αφού σε πιάσαν φορτωμένο
κι από τότε επάγγελμα μου το 'χεις κάνει
κι ας σ' έχουνε γαμήσει μια φορά μονάχα, πούστης είσαι,
μια φορά μονάχα πούστη φτάνει.
Το εύκολο χρήμα μας έχει τρελάνει,
τυφλός στην ηδονή, το μυαλό χαζεμένο με τόσο ντουμάνι ναι.
Για πλάκα ξεκίνησε μα τώρα πια το έδαφος κάτω απ' τα πόδια του χάνει,
μπελάδες με κυνηγάν ακόμα κι όταν προσπαθώ να τους αποφύγω,
κάποτε σ' είχα ψηλά μα τώρα σε βρίσκω λίγο
και δε βρήκα έλεγχο στον εθισμό,
για κάθε μου φορά έχω κι ένα περιστατικό να σου πω να σου διηγηθώ
πάλι έχω κι άδικο...
είναι λεπτή κλωστή που κρατά σε σταθερή θέση τις ισορροπίες,
εύκολα αν θέλεις τη σπάς, αφήνεις σώματα γεμάτα φοβίες που αν θες τα πατάς,
κι αφού ξεκίνησες τώρα με τίποτα πια δε σταματάς,
μέσ' απ' τις λάθος κινήσεις μαθαίνεις στα δυό σου πόδια να πατάς
και πως ο εχθρός είν' απαραίτητος,
δήθεν αδερφός που θα στην κάνει,
πουστιά και ρουφιανιά αν δεις μια φορά μονάχα φτάνει.
Η νύχτα και ο δρόμος σε κάνει να ζεις εις βάρος των άλλον,
πούστης μπάσταρδος κι αλάνι
και το ξημέρωμα σε βρήκαν που χαρμάνι θυμήσου.
Αν μπεις στο μαύρο λούκι μια φορά μονάχα φτάνει να γαμήσεις την ζωή σου.

Επιδίδομαι σ' ακραία έργα τέχνης κάθε βραδιά.

Πρώτα τα μάτια κι έπειτα την γλώσσα,
πρώτα την ψυχή κι έπειτα διαμέλισε όσα σου φέρνουν
ταραχή στην καχύποπτη κοινωνική αποδοχή.
Παράξενη βροχή, παράξενοι άνθρωποι,
άγνωστη εποχή, προσοχή.
Τελούνται έργα αναγέννησης πτωμάτων,
μέρα τη μέρα χάνω το χρώμα μου
σε μια πόλη κρησφύγετο και οίκο φαντασμάτων,
θαμμένο το πτώμα μου,
τροφή για μικροοργανισμούς που ζουν στο υπέδαφος,
μύκητες άκμασαν στο σώμα μου
κ' η σάρκα μου αρχίζει να αποσυντίθεται μήνες μετά,
μα καταντάει κουραστικό κι επίπονο, ως εδώ αρκετά
με τα δίποδα ερπετά που ζουν υπό την ανάγκη μετάγγισης αίματος σκυφτά
και φοβισμένα σ' αποπνικτικά διαμερίσματα έρπονται σώματα μολυσμένα,
δε φαντάζεσαι πόσο πονάνε.
Πρώτα να δόντια κι έπειτα άστα συναισθήματα στο σώμα που θες θα σε πάνε,
δίχως αντίτιμο πρώτ' απ' όλα το αίμα που είν' απ' όλα πιο πολύτιμο,
συλλέκτης ζωτικής αξίας αντικειμένων, έργα τέχνης άσημων φτωχών κι αδικημένων.
Είμ' επιμένων μα ποτέ δε βγήκα νικητής,
ποτέ δε μιλήσαν ατόφια κι επί της ουσία,
σκλάβοι μιας φετιχιστικής συνουσίας, ηδονή φέρνει κι ο πόνος,
απόρρητο θέμα τ' αγγίγματα και η προστυχολογία ψιθύρων,
σε μια λεωφόρο οδηγό χιλιομέτρων απείρων,
απείρων ανθρώπων κομμάτια πεταμένα σε χωματερές,
είν' οι δειλοί που σ' ένα χρόνο πεθαίνουν χιλιάδες φορές κι επανέρχονται,
άθικτοι, άτεγκτοι, καθώς το κύμα μας έχει ξεβράσει στην απέναντι ακτή.
Πρώτα να νύχια και τέλος τα μαλλιά,
καθώς κυλάει καυτό μου φέρνει στο μυαλό τον πιο κρυφό μου φόβο από τα παλιά,
τα κτήνος έχτισε μέσ' στην ψυχή μας φωλιά και θα μείνει,
μα δεν υπάρχει ισορροπία στον κόσμο αν δεν υπάρχουνε αυτοί κι εκείνοι,
πρώτη όψη ξύλινη, κλείνει, είν' η στιγμή να πεθάνουν οι θεατρίνοι,
κάθε λεπτό ο περίφημος ήλιος σας σβήνει,
κάθε στιγμή μοιάζει παντοτινή μα τείνει κομμάτι απ' το παρελθόν να γίνει κι ό,τι γίνει.
Μοναδικό σκοπό αποτελεί η ολοκλήρωση του κύκλου,
γδαρμένα κουφάρια κρέμονται ολόγυρα,
μη φοβάσαι απόλαυσε όσα σου προσφέρονται απλόχερα κι άσε
τα ένστικτα, είν' αυτά που πιστά σ' οδηγούν.
Θα δεις αδύναμους άντρες σαν παρθένες να αιμορραγούν
και ενήλικα παιδιά σε κλειστού τύπου συγκεντρώσεις ν' αυνανίζονται,
ν' απαρτίζονται από ερμαφρόδιτα μισά μισά και σιχαμένα,
τα χείλη με σύρμα ραμμένα, όσα θες κράτησε τα για 'σένα,
κουβέντα μην πεις σε κανένα.
Πρώτα τα δάχτυλα κι έπειτα ασ' το θύμα να σέρνεται αιμόφυρτο ζητώντας οίκτο,
πίχτο αν φωνάξει μα φρόντισε να μείνεις μέσα στον κύκλο αν θες να μη σε πειράξει.
Επιδίδομαι σ' ακραία έργα τέχνης κάθε βραδιά,
πρώτη και τελευταία, θυμήσου, ξεριζώνεται η καρδιά.

Μη ανασαίνεις, ίσως να γίνεις το καινούριο μου έργο τέχνης.
Μη ανασαίνεις, ίσως να είσαι το επόμενο έργο τέχνης...

Long,cold winter.

Find yourself a dream.

Organic Groove.

                                                       DILLA RIP