2 Σπάνια.

Πόσο θα 'θελα.
Πως εξηγείς τον πόνο των βουνών;
Μάλλον μεσα στα χρόνια
τους κουράζει η αβαιβεότητα
του να είσαι παρατηρητής
όλων, μα το χέρι σου να μη φτάνει πιο μακριά
απο όσο σου αφήνει το σώμα σου τοποθετημένο
εκει.
Όπου το εκει δε το διάλεξα ποτέ.
Είναι μερικά πράγματα
που θα χαρεις αν ποτέ
δε γνωρίσεις
πόσο κουραστικά είναι.
Τόσο ,όσο δύσκολο είναι
καθε φορά να αφήνομαι
στις δύσκολες ώρες
σε αυτά τα γράμματα.
Ακυβέρνητος, και κακώς
δε θα υσηχάσει ο
υποφαινόμενος.
Δε θα αντέξω να δω
αυτά που στο σενάριο μου
ακόμα δε τα έχω γράψει.
Είμαι σε διασταύρωση,
σε αυτήν που το τσιγάρο
είναι ωραία δικαιολογία να
κάνεις μια στάση,ταχα για να
ηρεμήσω.
Κοιτάω τότε την πλευρά της θάλασσας
που απο μικρός την εβλεπα την συγκεκριμένη
μα ποτέ δεν περίμενα πως θα καταλήξω να
την ψάχνω τοσο επίμονα.
Ποσο θα θελα.
"Τον πόνο των βουνών σβήνω στην θάλασσα"
Πονάω απο την κούραση
που θα την μάθεις,ίσως
όταν γίνω Απέραντος.

Μπορώ.

 Hear me.
  https://soundcloud.com/odysseas-razastarr/1-over-beat-by-great-j-dilla

Παγωνιά και παγώνια.

Σκόρπιες στάχτες αυτά που
θα θέλα να μπορούσες να αφουγκραστείς.
Δεν θέλω πια.
Θέλω.
Δε θέλω.
Και όλη την ώρα αυτή η ιστορία
που την έχω τερματίσει τόσες φορές
όσες την ξεκίνησα.
Με παρασέρνει,
μακριά με πάει.
Δεν φταίω.
Τώρα θυμάμαι τις
πιο μεγάλες σου αλήθειες
και φοβάμαι πως
θα ξεχάσω να ψάχνω
αυτό που ποτέ δεν έμαθα τι είναι
και κρύβεται στο φως που υπάρχει
λιγο πριν βγει ο ήλιος.
Του  κλέβω αυτο το φως
κάθε πρωί.
Ποιος ξέρει
ίσως μονάχα το κρατήσω
δίχως να φέξω
εκείνα τα λόγια που ανάβουνε ξανά
το σκόρπισμένο σου Μπλέ.

Real Restless

Ξέχασα τα απλά.
Πάντα τα εκτιμούσα.
Βλέπω τώρα οτι μονο λαθος δεν έκανα.
Η άγνοια είναι μητριά της ταραχής.

Ψεύδεσαι πως η ζωή είναι εδώ ξανά
εδώ κοντά.
Έρχεται μερικές φορές κοντά μου
με πλησιάζει επικύνδινα,
με ακουμπά.

Μα το άγγιγμα αυτό
πόσο θα θελα να 'ναι
αρπαγή.
Η ζωή αυτή
πόσο θα θελα να ' ναι
λιγότερο φρικαλέα.

Ποτέ δε θα μάθω
αν είναι το υποκείμενο σημαντικό
ή αν όλα τα υποκείμενα ,είναι κοινά αντικείμενα.

Άνοιξε τα μάτια
μια μέρα θα καταλάβεις
κρίμα να μετανιώνεις το όμορφο
επειδή δε θα γίνει ποτέ ομορφότερο.


Όμως..
Δεν θα ναι.
Ειτε το θες είτε οχι.

Goin for the kill.

Ποτέ δε θα κατανοήσω γιατί ταξιδεύω.
Γιατί φευγω απο κάθε μέρος που ηθελα να μαι.
Δε ξέρω γιατί έκανα αυτό το ταξίδι.

 Μα συνεχίζω,χωρίς λόγο και αιτία.
Μάλιστα..
Βαρύ στομάχι στον γυρισμό
και σκέψη ελαφριά καθως πάω.

Όταν όμως αποφεύγω τα λάθη
και βρίσκω τον λόγο
που σου λέω οτι είμαι εδώ
είναι δύσκολο.

Κάποια στιγμή ίσως βρω μια λέξη ή μικρή φράση
να τα πω όλα.
Ως τώρα τίποτα δε χωράει
ούτε σε ατέλειωτες σελίδες, ούτε σε ανούσιες σκέψεις.

Πίστεψε με,να σε πιστέψω και εγω.

Σοου.

Ξερεις να μου πεις ποτε τελείωνει;
Θέλεις;
Αυτο το κάποιες φορές,ετυχε ή οχι να είναι το
δικό μου πάντα.
Οπότε,πάντα κάτι πάει στραβά.
Θέλω βοήθεια σε αυτό.
Βοηθησε με.
Ας μην το νιώθεις,κάντο
γιατι κάποτε το έκανες.

Όμως εγω τελικά,
έμαθα,εγω ξέρω το πότε.

Και δεν μαρέσει καθόλου.
Και αν μπορούσα να έκανα τα πάντα
πάλι κάτι θα πήγαινε στραβα..

Disease

Τόσο δύσκολο να το κάνεις
τοσο ευκολο να το λες.
Σου σβήνει,
μου γινεται πιο εντονο.

Το καταλαβαίνω,τελικα.
Τοσοι πολλοί
μα κανένας.
Τοσα πράγματα
μα τίποτα.

Τόσες σκέψεις
μα καμια.
Τόσες εικόνες
όλες.
Τις κρατάω.

Μα τι κρίμα που
βαραίνουν.
Πολλές οι κατευθύνσεις
και κυρίως επιλέγω την ευθεία
μα δε ξέρω
με ποια φορά.

Είναι ώρα, να πάρεις το
αυριο μου,
να το κάνεις χθές.
Το χθές να γινει άυριο.
Το τίποτα,τα πάντα.

Ένα φως,ολη νύχτα απεναντι
και ένας αδειος δρόμος.
Όλη μου η κινηση.

Ούτε τα λάθη,ούτε τα σωστά
Ουτε τις αλήθειες,ούτε τα ψέματα.
Ολα έγιναν ενα με μένα.
Τα ξέρω καλα αυτα πλέον.

Άλλη μια μέρα,αλλες δύο.
Ποσες είναι τελικά;
Όλες είναι.
Η μία ειναι σαν όλες

Σε ελευθερώνω σιγουρα.
Μα καλύτερα κλειδωμένος
εκει μέσα
παρα να χω αυτη την απαλευτη συντροφια.

Και να θέλω να περπατήσω μακριά,
δε θα μπορέσω.Δε θα θελήσω.
Δεν.

Ονλυ.

Ποιος ξέρει γιατί.
Πως να σε κανω πέρα.
Αφου είσαι εγώ.
Αφου είμαι εσύ.

Ακόμα και οταν,
το μαξιλάρι που
παλεύει να κρατήσει
εκείνο το άρωμα,
εγω το βρίσκω.

Όταν αναζητώ
σημάδια,
στα βρώμικα σεντόνια πια.
Όλα ομως με αρνούνται.

Δε θα καταλάβω ποτέ
πως αρρώστησα τόσο.
Δε θέλω να πιστέψω ποτέ,
ότι φάρμακο δεν υπάρχει.

Δε θυμάμαι ούτε ψέματα,
ούτε αλήθειες.
Τα έχω αγαπήσει όλα.
Δε το ήξερα,μα τώρα ναι.

Μα ξέρω πως τα χαζεύω
εγώ,απο το συνεφιασμένο μου μυαλό
κάθε στιγμή
που βρέχει.
Γαμώτο ομως,συνέχεια έχει καταιγίδα.

Δε θα το μάθεις ,
δε είναι ανάγκη
και αν είναι
είναι μόνο δικιά μου.
Ασήκωτη και βεβηλωμένη.

Κουράστηκα, μα δε λέω
να σταματήσω.
Αλλά δε θα μάθω ποτέ γιατί.
Τόσα έχω να σου πώ,
που έγιναν η ζωή μου.

Είναι όλα δικά σου.
Και ας το γνωρίζω μόνο εγώ.
Είναι για σένα.
Μόνο για σένα.