Απώλεια.

Αυτό που κρατάει το τέρας
που λέγεται συναίσθημα
να βγει έξω.
Θέλω να το σκοτώσω.
Αληθινό είναι ότι βγαίνει πηγαίο
Πηγαία μου βγαίνουν ελάχιστα πραγματα
πλέον.
Ίσως εσυ να ξέρεις κάτι που ουτε
η αγάπη δε το ξέρει.
Κράτα το, καλά μέσα σου.
Φύλαξε το, ως το πιο πολύτιμο αγαθό σου
οσο εσύ θέλεις.
Μα σε παρακαλώ
οταν έρθει η ώρα
θα το χρειαστώ
θα το χρειαστώ
θα το χρειαστώ για να ζήσω
Αλλιώς θα ασφυκτιώ μια ζωή
Αν γινει αυτό
μη προσπαθήσεις
Γιατί το αποτέλεσμα ήρθε
πριν την προσπάθεια.
Κοίταξε με.
Αλήθεια έλεγα και τότε
Αλήθεια λέω ακόμα.
Μπορεί να ακούγεται σαν καλοφτιαγμένο ψέμα.
Αν όμως δεν είναι;

Καληνύχτα.

Cult is good.

 

H βόλτα και η πτώση.

Περπατούσε θλιμένα σε ένα σκοτεινό δρομάκι
μια λάμπα λιγα μετρα πιο μπροστά ανάβει
σαν να θελει να ζήσει παντοτινά
Εσύ την άναψες?
Ανοίγει την πόρτα και τσουζει με πόνο
Τα σκαλοπάτια βρεγμένα, με χώμα που έγινε λάσπη
Μυγες πηγαινοέρχονται, και μια μελωδία σαξοφώνου στον αέρα
Ιδέα σου είναι.
Το ασανσέρ κολλημένο κάπου ανάμεσα στον δεύτερο και στον πρώτο
Αποφάσισε να ανέβει στον 5ο, να βγει στην ταράτσα
Να αγναντέψει την πόλη του ΄50.
Η πόρτα της ταράτσας ,σπασμένη.
Πανω στα σπασμένα τζάμια αντικριζει τα φωτα της πόλης
Περιστέρια τρέχουν να μη βραχουν.Περιστέρια;
το άκουγε στην ζωη του, ότι δε θα καταφέρει κάτι
Ε και τι έγινε;
τοση μελαγχολική ομορφιά , μπρος στα μάτια του
Λιγοι είχαν την τύχη.
Πάει στην άκρη και κοιτάει τα αμάξια να περνάνε
δε θέλει πολύ να πιστέψεις οτι μπορείς να πετάξεις
κάνει πίσω και κατεβαίνει κάτω
δεν ηρθε ακομα η ώρα να πετάξει
το αμάξι περιμένει
ξεκλειδώνει, μπαίνει και ανοίγει το ράδιο
Καθώς κατεβαζει το τζάμι, ανατριχιάζει
Στην λεωφόρο, τα φωτα σε ζαλιζουν τοσο γρήγορα που περνάνε
Η ταχύτητα σχηματίζει το προσωπο της.
Χάνει το τιμόνι , μα ειναι φαρδυς ο δρόμος
Επανέρχεται
φτάνει στην έξοδο της λεωφόρου
βγαίνει
ξέρει πως πιο κάτω εχει ενα bar
4 το πρωί θα ειναι ανοιχτό;
θέλει να πιστεύει πως ναι
Ειναι και τον περιμένει
Σκοτάδι και τα πολύχρωμα λαμπιόνια του jukebox
πρωταγωνιστούν
Ψάχνει  κάποιον
Ένας μεγαλος σε ηλικια κυριος ειναι πισω απο την μπάρα
Του γνέφει
"ένα ουίσκι παρακαλώ"
του το φέρνει και το πίνει αμέσως
Δεν έχει δύναμη πια.
Καθώς βγαινει απο το bar
βλεπει ενα λευκο χαρτι κολλημενο στον διπλανο τοιχο
εγραφε καθαρα:
Δεν Βρισκω Τιποτα Πια
μπαίνει στο αμάξι
φευγει
Δε ξέρει που πάει
Μα σίγουρα η άλλη πλευρά
ειναι μακριά.

Χωρίς Αποσκευές

Είναι απο κείνες τις φορές
που καθώς επιστρέφω
δε βρίσκω τίποτα.
Ή όταν σπαταλάω τον χρόνο μου
στους φθαρμένους διαδρόμους
ξενοδοχείων, καθώς ακούω
τον αναστεναγμό των εραστών.
Δεν είναι τίποτα.
Μα ποτέ δεν μου είπες.
Που πήγες; Είσαι εδώ;
Μπορεί να κάνω λάθη.
Μα εσυ περισσότερα.
Το βράδυ δεν κοιμάμαι.
Βγάζω πλαστά εισιτήρια
Ταξιδεύω σε μέρη που ησουν
κάποτε και εσύ
Το ξερω.
Βλέπω τα σημάδια σου.
Επιστρέφω απότομα κάθε φορά.
Μα δε βρίσκω τίποτα
Μόνο ένα βλέμα που με κατηγορεί ρητά.
Συγχώρεσέ με.
Έφυγες;
Ίσως να μη με νοιάζει πια.
Με περιμένουν.
Πρέπει να φύγω
Πες μου καλό ταξίδι και αντίο.
Ίσως να μη γυρήσω.
Τι αφήνω πίσω;
Τιποτα
Γι'αυτό δεν έβγαλα για επιστροφή.
Καλή σου μέρα.

Aποτυχία.

Σαν να πιανεις μαχαιρι και να κόβεσαι. Η αποτυχία σου βγαινει μεσα απο τα σπλάχνα και φωναζει. Διαφορα. Μιας και ποτέ δε κατάλαβα τι θελει να μου πει. Αλλα ποτέ δεν παραδέχτηκα την υπαρξη της. Κανεις πιστεύω. Για αυτό πάντα θα με συνθλιβει. Γιατι δημιουργειται μια αντιφαση τοσο ζωντανη. Που μηδενίζει και την θλίψη μου και την χαρά μου. Άρα αφανίζει την παρουσία μου. Μήπως όχι; Πάντα ομως υπάρχει η φωνη που λεει , "δε πειράζει, την επόμενη φορά". Μα δεν υπάρχει ποτέ η επόμενη φορά. Τώρα όμως, πες μου ειλικρινά..Τί κάνουμε;