Χαρά προκύπτει απο το μηδεν.
Το μηδεν που υποτιμαω
δεν ηταν μηδεν, ήταν πάντα κατι
που δε το έβλεπα
Με συγχωρείτε
Άθελα μου,συχνά,παραβλέπω βλέμματα
Αναζητώντας άλλα
Ασήμαντα πράγματα
που άνθρωποι γύρω τα κανουν σημαντικά
Σιγουρα θα ειμαι ευγνώμων
εφ ορου ζωής.
Καληνύχτα
Άσχημο ξύπνημα.
Άσχημα τα προηγουμενα.
Με τελειώνει σιγα σιγά αυτο.
Το μηδέν του σαββάτου.
Της αυγής το γαμώτο.
Με κοιτας λες και ειμαι
το πιο αθλιο σου ρούχο.
Μετά απο αυτό,
οι λιγοστες ωρες που κλεινουν
ανοίγουν με στεναχώρια
Δεν ειναι λογικό.
Μα εγώ δεν μπορώ να σκοτώσω
ουτε τις σκέψεις μου
ουτε τις σκεψεις που μου δημιουργεις
Δεν ειναι πολλές
Ενα μπέρδεμα τοσο μεγάλο
θα μπορουσε να μην ηταν ετσι
μα ειναι μακρυς ο δρόμος
δεν ξεκινησα ακομα
μα ακομα μπορώ
μα δε το κάνω
κατι με κρατάει πίσω
μα δεν με ενοχλει
μα σαν ερθει η ωρα
Μια δύναμη που τρώει τα πάντα
απο μέσα μου.
Τυχαίνει συχνά, ίσως οχι τυχαία.
Μα δεν το αντέχω.
Με τον ιδιο τρόπο όπως εσύ
Κριμα σκεφτομαι πραγματα που τελικα δεν γίναν ποτε
Ή όχι;
Δε θέλω να μάθω την απάντηση
ετσι κι αλλιώς, ποτέ δεν την έμαθα.
Κοίταξε, δε είναι ολα καλά
μα το μίσος φύτρωσε
στα σωθηκά μου
μα τρέφω το συναίσθημα που
κανει τους ανθρώπους έμπιστους μου
μα με τετοια εμπιστοσύνη
παρακαλώ, δεν ήταν τοσο ασχημο.
Κοιταξε.
Καληνύχτα
Δεν πρέπει να ηταν πολυ αργά
Αλλα σίγουρα είχε περάσει η ώρα
Το σπίτι του ηταν πάνω στον δρόμο
Στο μετάιχμιο του δρόμου με το ποτάμι
Έβρεχε , τοσο πολύ που το νερό είχε φτάσει
στο ύψος της πορτας.
Μια πόρτα που την είχαν διαβει τόσοι
Μα τόσοι γνώριμοι του
Δεν έμειναν πολλοί από όσους πέρασαν.
Οι περισσότεροι κάτι ζητούσαν απο το σπίτι
και μετά έφευγαν
Λιγοι γύριζαν όμως.
Γνωριζαν οτι έκαναν λάθος
Μα δε βαρίεσαι
Είχε φτάσει τα 50 του και ακόμα έλεγε
"Σιχάθηκε η ψυχή μου τις κουφάλες"
Άνθρωποι σάπιοι, άνοστοι σαν φαί χωρί αλάτι
Είχε γνωρίσει τόσους, που φοβόταν μήπως είχε γίνει
ένα με αυτούς.
Αυτά σκεφτόταν και αναπολούσε καθώς έβλεπε
απο το παράθυρο
μια παρέα νεαρών
να περνάει με τσιγάρα στα χέρια
Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο
Υπήρχε απο πάντα
Καθώς κάθεται στην παλιά του ,βρωμερή πολυθρόνα
Ακουει να χτυπάει κάποιος την πόρτα
Σηκώνεται, την ανοίγει
Και το μόνο που βλέπει ειναι ο αέρας
να χτυπάει με μίσος το προσωπο του
Ήταν σίγουρος πως την άκουσε να χτυπάει
Παντα αυτό γίνεται
Σιχάθηκε να αντικρίζει αέρινους ανθρώπους του κώλου
Με τόσα συναισθήματα όσα
ένα ποτήρι ουίσκι
Τιποτα.
Δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω κάτι λοιπόν,
ουτε για αυτον τον κύριο
ουτε για κάποιον άλλον κύριο
ουτε για μένα.
Λογια που ειπώθηκαν στον αερα.Λογια,λογια,λογια.
Που τα ξεστομιζεις και μετα απλα φευγεις.
Ηταν υπόσχεση του τωρα. Τωρα ειναι του κάποτε.
Αλλαζουν προσωπα και τα ματια βλεμα.
Σε κοιτουν με ενα βλέμα , που αν υπαρχει καποιο ψεμα βγαινει προς τα εξω.
Δε το θες.
Μα καλύτερα ετσι.
Ησουν ο τελευταιος που θα μάθαινε.
Ο τελευταίος που θα άνοιγε τα μάτια του.
Ο τελευταίος που θα γινόταν καλά.
Ομως, ουτε εμαθα,ουτε τα ματια μου ανοιξαν, ουτε καλα εγινα.
Κατι πήγε στραβα κύριοι.
Τοσο στραβά, που μου φαινεται σαν να ειναι ισιο πλεον.
Τοσο ίσιο σαν να είναι όλα στραβά πλέον.
Τοσο άσχημα που όλα ειναι καλά.
Τοσο καλά που...;
Δεν ξέρω αν μιλάω εγώ ή αυτό.
"Και οταν γινεις καλά θα σαι ο τελευταιος που θα μάθει".
Πειτε μου κυριοι και κυρίες.
Δεν σας εφτασε ποτέ ο χώρος.
Δεν σας εφτασε η κορυφη να τριγυρνατε.
Ηταν ποτε αρκετος για εσας ο χρονος;
Ηταν. Μα θελατε κιαλλον.
Δεν πειραζει.
Πραγματα που δεν τελειωνουν, καντε τα οτι θελετε.
Θελω εγω ομως αυτα που μενουν για λιγο.
Τοσο λίγο που δε προλαβαίνω να τα δω.
Δε προλαβαινω να δω τι εχω στα χέρια μου.
Οποτε τι μενει;
Πολλά.
Αυτά που δε βλέπω.
Που δε τα εκτίμησα ποτέ γιατι κρυφτηκαν για μενα.
Το κανανε για μενα οντως;
Δε το εμαθα ποτέ.
Το μονο που ξερω ειναι, οτι εκει εξω
με περιμενουν ανθρωποι.
Το εκτιμάω.
Ας ειναι ψέμα.
Καληνυχτα σας.
