άσχημο να μετανιώνεις πράγματα
μα αν τυχει
απλα
το δέχεσαι
δεν ειναι λιγα
μεσα σε ενα χρονο
μα λιγοτερα απο οσα περιμενα
Mα δε γαμιέται
το νοημα εχει ηδη χαθει
οσοι πρεπει
εφυγαν με τα πιστευω μου
αλλοι οχι
μα ερχονται αυτα που περιμενω
Ακομα τιποτα δεν ειδες
κλειστο μυαλο
κλειστο στομα
δεν θελει πολυ
οταν δε ξερεις τι σου γινεται
αλλα
ποσο θα με παρει
να παρει αναποδες
το γαμημενο το μυαλο?
Ε ΠΟΣΟ?
Μα
Δεν ειναι ευκολο
τα χερια μου τρεμουν
πιο πολυ απο τα σαπια κουμπια
που παταω
καθως νομιζω
πως επικοινωνω
και εκφραζομαι
ψεμα κυριοι
ειμαι αλλος ενας ιδιος
ψεμα και αυτο
μα
δε ξερω πως να πω οτι σκεφτομαι
δε ξερω πως να σκεφτω οτι θελω
δε ξερω πως να θελω κατι πια
μα
δεν ειναι κακο
χασε τα παντα
μα να αξιζουν την απουσια τους
μεσα σου
Θολα ολα
Δε ξερω πως τα καταφερα
Μα το μετανιωσα σιγουρα
στου κοσμου του αρωμα
ειμαι απλα μια ακομα βρωμιά
δεν με πειραζει
δε με ξερει κανεις
με ικανοποιει ομως που με ξερω εγω
ή μηπως οχι?
μα τετοια πραγματα
ειναι πραγματικα μονο
οταν τα μοιραζεσαι
αν δε τα μοιραζεσαι
μενουν σε ενα υπογειο
και χτυπανε την πορτα αιωνια
ποσο αντεχει η πορτα μου..
Πάντα εκει
Οχι πιο περα
Ακριβως εκει !
Μα παντα ελεγα που θα με βγαλεις το πρωι(;)
Εσυ
Δε ξερω
Ολα καλα
Κανενα σφαλμα
Ακυρο μα θυμαμαι
Αν οχι τιποτα, αρκετα
Πιο λιγα απο οσα νομιζα,περισσοτερα απο οσα νομιζεις
Δεν εχουν αξια
Και αν ειχαν την εχασαν
Συμβαινει συχνα στην ζωή
Μα
Μα
Μα
Λες να ειναι ευκολο;
Πνιγμενα ματια
Βριζουν
Δικαιολογημενα μπορει
Μα λεει
"τρυπα στο χάρτη όλοι στο τιποτα χαμένοι είμαστε και όλοι μας ψαχνουμε κάτι ανοίγει η γης και ανοίγει το τρίτο μου μάτι βλεπω τη κόλαση που φοβάσαι τόσο κάποτε το 'χα μα τώρα δεν το χω σε τίποτα να σκοτώσω λυπαμαι πολυ ξέρεις που φάνηκα αδύναμος δεν κατάφερα να τους σώσω μα δε γαμιέται εδώ χάνεται ο κόσμος τι σκάτα θέλεις να νιώσω, με δουλεύεις; δε πρόκειται ποτέ να δεις τον κόσμο που γυρεύεις" Καληνυχτα
Ναι ναι
προφανως πολλα μπορουν να ειπωθουν
οταν η σιγη λεει πιο πολλα απο εμενα
ναι
κοιτα τον οριζοντα
ναι
αγαμησου
δεν ειναι αθελα μου η απρεπεια
ειναι πηγαια αυταπατη
με αρωματα
ξεχνιεμαι
μα καποτε ξυπναω
και που καταληγω;
σε ενα ατελειωτο
παραμιλιτό
Καληνυχτα , Καλημερα
Δεν ειναι λίγες οι φορες
που γελας απο μεσα σου
δηθεν ευνοική θέση
μα το χειροτερο ειναι
οτι καταλαβαινεις αργα οτι
απλα κοροιδευεις τον εαυτο σου.
Peace.
Χαρά προκύπτει απο το μηδεν.
Το μηδεν που υποτιμαω
δεν ηταν μηδεν, ήταν πάντα κατι
που δε το έβλεπα
Με συγχωρείτε
Άθελα μου,συχνά,παραβλέπω βλέμματα
Αναζητώντας άλλα
Ασήμαντα πράγματα
που άνθρωποι γύρω τα κανουν σημαντικά
Σιγουρα θα ειμαι ευγνώμων
εφ ορου ζωής.
Καληνύχτα
Άσχημο ξύπνημα.
Άσχημα τα προηγουμενα.
Με τελειώνει σιγα σιγά αυτο.
Το μηδέν του σαββάτου.
Της αυγής το γαμώτο.
Με κοιτας λες και ειμαι
το πιο αθλιο σου ρούχο.
Μετά απο αυτό,
οι λιγοστες ωρες που κλεινουν
ανοίγουν με στεναχώρια
Δεν ειναι λογικό.
Μα εγώ δεν μπορώ να σκοτώσω
ουτε τις σκέψεις μου
ουτε τις σκεψεις που μου δημιουργεις
Δεν ειναι πολλές
Ενα μπέρδεμα τοσο μεγάλο
θα μπορουσε να μην ηταν ετσι
μα ειναι μακρυς ο δρόμος
δεν ξεκινησα ακομα
μα ακομα μπορώ
μα δε το κάνω
κατι με κρατάει πίσω
μα δεν με ενοχλει
μα σαν ερθει η ωρα
Μια δύναμη που τρώει τα πάντα
απο μέσα μου.
Τυχαίνει συχνά, ίσως οχι τυχαία.
Μα δεν το αντέχω.
Με τον ιδιο τρόπο όπως εσύ
Κριμα σκεφτομαι πραγματα που τελικα δεν γίναν ποτε
Ή όχι;
Δε θέλω να μάθω την απάντηση
ετσι κι αλλιώς, ποτέ δεν την έμαθα.
Κοίταξε, δε είναι ολα καλά
μα το μίσος φύτρωσε
στα σωθηκά μου
μα τρέφω το συναίσθημα που
κανει τους ανθρώπους έμπιστους μου
μα με τετοια εμπιστοσύνη
παρακαλώ, δεν ήταν τοσο ασχημο.
Κοιταξε.
Καληνύχτα
Δεν πρέπει να ηταν πολυ αργά
Αλλα σίγουρα είχε περάσει η ώρα
Το σπίτι του ηταν πάνω στον δρόμο
Στο μετάιχμιο του δρόμου με το ποτάμι
Έβρεχε , τοσο πολύ που το νερό είχε φτάσει
στο ύψος της πορτας.
Μια πόρτα που την είχαν διαβει τόσοι
Μα τόσοι γνώριμοι του
Δεν έμειναν πολλοί από όσους πέρασαν.
Οι περισσότεροι κάτι ζητούσαν απο το σπίτι
και μετά έφευγαν
Λιγοι γύριζαν όμως.
Γνωριζαν οτι έκαναν λάθος
Μα δε βαρίεσαι
Είχε φτάσει τα 50 του και ακόμα έλεγε
"Σιχάθηκε η ψυχή μου τις κουφάλες"
Άνθρωποι σάπιοι, άνοστοι σαν φαί χωρί αλάτι
Είχε γνωρίσει τόσους, που φοβόταν μήπως είχε γίνει
ένα με αυτούς.
Αυτά σκεφτόταν και αναπολούσε καθώς έβλεπε
απο το παράθυρο
μια παρέα νεαρών
να περνάει με τσιγάρα στα χέρια
Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο
Υπήρχε απο πάντα
Καθώς κάθεται στην παλιά του ,βρωμερή πολυθρόνα
Ακουει να χτυπάει κάποιος την πόρτα
Σηκώνεται, την ανοίγει
Και το μόνο που βλέπει ειναι ο αέρας
να χτυπάει με μίσος το προσωπο του
Ήταν σίγουρος πως την άκουσε να χτυπάει
Παντα αυτό γίνεται
Σιχάθηκε να αντικρίζει αέρινους ανθρώπους του κώλου
Με τόσα συναισθήματα όσα
ένα ποτήρι ουίσκι
Τιποτα.
Δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω κάτι λοιπόν,
ουτε για αυτον τον κύριο
ουτε για κάποιον άλλον κύριο
ουτε για μένα.
Λογια που ειπώθηκαν στον αερα.Λογια,λογια,λογια.
Που τα ξεστομιζεις και μετα απλα φευγεις.
Ηταν υπόσχεση του τωρα. Τωρα ειναι του κάποτε.
Αλλαζουν προσωπα και τα ματια βλεμα.
Σε κοιτουν με ενα βλέμα , που αν υπαρχει καποιο ψεμα βγαινει προς τα εξω.
Δε το θες.
Μα καλύτερα ετσι.
Ησουν ο τελευταιος που θα μάθαινε.
Ο τελευταίος που θα άνοιγε τα μάτια του.
Ο τελευταίος που θα γινόταν καλά.
Ομως, ουτε εμαθα,ουτε τα ματια μου ανοιξαν, ουτε καλα εγινα.
Κατι πήγε στραβα κύριοι.
Τοσο στραβά, που μου φαινεται σαν να ειναι ισιο πλεον.
Τοσο ίσιο σαν να είναι όλα στραβά πλέον.
Τοσο άσχημα που όλα ειναι καλά.
Τοσο καλά που...;
Δεν ξέρω αν μιλάω εγώ ή αυτό.
"Και οταν γινεις καλά θα σαι ο τελευταιος που θα μάθει".
Πειτε μου κυριοι και κυρίες.
Δεν σας εφτασε ποτέ ο χώρος.
Δεν σας εφτασε η κορυφη να τριγυρνατε.
Ηταν ποτε αρκετος για εσας ο χρονος;
Ηταν. Μα θελατε κιαλλον.
Δεν πειραζει.
Πραγματα που δεν τελειωνουν, καντε τα οτι θελετε.
Θελω εγω ομως αυτα που μενουν για λιγο.
Τοσο λίγο που δε προλαβαίνω να τα δω.
Δε προλαβαινω να δω τι εχω στα χέρια μου.
Οποτε τι μενει;
Πολλά.
Αυτά που δε βλέπω.
Που δε τα εκτίμησα ποτέ γιατι κρυφτηκαν για μενα.
Το κανανε για μενα οντως;
Δε το εμαθα ποτέ.
Το μονο που ξερω ειναι, οτι εκει εξω
με περιμενουν ανθρωποι.
Το εκτιμάω.
Ας ειναι ψέμα.
Καληνυχτα σας.
Αυτό που κρατάει το τέρας
που λέγεται συναίσθημα
να βγει έξω.
Θέλω να το σκοτώσω.
Αληθινό είναι ότι βγαίνει πηγαίο
Πηγαία μου βγαίνουν ελάχιστα πραγματα
πλέον.
Ίσως εσυ να ξέρεις κάτι που ουτε
η αγάπη δε το ξέρει.
Κράτα το, καλά μέσα σου.
Φύλαξε το, ως το πιο πολύτιμο αγαθό σου
οσο εσύ θέλεις.
Μα σε παρακαλώ
οταν έρθει η ώρα
θα το χρειαστώ
θα το χρειαστώ
θα το χρειαστώ για να ζήσω
Αλλιώς θα ασφυκτιώ μια ζωή
Αν γινει αυτό
μη προσπαθήσεις
Γιατί το αποτέλεσμα ήρθε
πριν την προσπάθεια.
Κοίταξε με.
Αλήθεια έλεγα και τότε
Αλήθεια λέω ακόμα.
Μπορεί να ακούγεται σαν καλοφτιαγμένο ψέμα.
Αν όμως δεν είναι;
Περπατούσε θλιμένα σε ένα σκοτεινό δρομάκι
μια λάμπα λιγα μετρα πιο μπροστά ανάβει
σαν να θελει να ζήσει παντοτινά
Εσύ την άναψες?
Ανοίγει την πόρτα και τσουζει με πόνο
Τα σκαλοπάτια βρεγμένα, με χώμα που έγινε λάσπη
Μυγες πηγαινοέρχονται, και μια μελωδία σαξοφώνου στον αέρα
Ιδέα σου είναι.
Το ασανσέρ κολλημένο κάπου ανάμεσα στον δεύτερο και στον πρώτο
Αποφάσισε να ανέβει στον 5ο, να βγει στην ταράτσα
Να αγναντέψει την πόλη του ΄50.
Η πόρτα της ταράτσας ,σπασμένη.
Πανω στα σπασμένα τζάμια αντικριζει τα φωτα της πόλης
Περιστέρια τρέχουν να μη βραχουν.Περιστέρια;
το άκουγε στην ζωη του, ότι δε θα καταφέρει κάτι
Ε και τι έγινε;
τοση μελαγχολική ομορφιά , μπρος στα μάτια του
Λιγοι είχαν την τύχη.
Πάει στην άκρη και κοιτάει τα αμάξια να περνάνε
δε θέλει πολύ να πιστέψεις οτι μπορείς να πετάξεις
κάνει πίσω και κατεβαίνει κάτω
δεν ηρθε ακομα η ώρα να πετάξει
το αμάξι περιμένει
ξεκλειδώνει, μπαίνει και ανοίγει το ράδιο
Καθώς κατεβαζει το τζάμι, ανατριχιάζει
Στην λεωφόρο, τα φωτα σε ζαλιζουν τοσο γρήγορα που περνάνε
Η ταχύτητα σχηματίζει το προσωπο της.
Χάνει το τιμόνι , μα ειναι φαρδυς ο δρόμος
Επανέρχεται
φτάνει στην έξοδο της λεωφόρου
βγαίνει
ξέρει πως πιο κάτω εχει ενα bar
4 το πρωί θα ειναι ανοιχτό;
θέλει να πιστεύει πως ναι
Ειναι και τον περιμένει
Σκοτάδι και τα πολύχρωμα λαμπιόνια του jukebox
πρωταγωνιστούν
Ψάχνει κάποιον
Ένας μεγαλος σε ηλικια κυριος ειναι πισω απο την μπάρα
Του γνέφει
"ένα ουίσκι παρακαλώ"
του το φέρνει και το πίνει αμέσως
Δεν έχει δύναμη πια.
Καθώς βγαινει απο το bar
βλεπει ενα λευκο χαρτι κολλημενο στον διπλανο τοιχο
εγραφε καθαρα: Δεν Βρισκω Τιποτα Πια
μπαίνει στο αμάξι
φευγει
Δε ξέρει που πάει
Μα σίγουρα η άλλη πλευρά
ειναι μακριά.
Είναι απο κείνες τις φορές
που καθώς επιστρέφω
δε βρίσκω τίποτα.
Ή όταν σπαταλάω τον χρόνο μου
στους φθαρμένους διαδρόμους
ξενοδοχείων, καθώς ακούω
τον αναστεναγμό των εραστών.
Δεν είναι τίποτα.
Μα ποτέ δεν μου είπες.
Που πήγες; Είσαι εδώ;
Μπορεί να κάνω λάθη.
Μα εσυ περισσότερα.
Το βράδυ δεν κοιμάμαι.
Βγάζω πλαστά εισιτήρια
Ταξιδεύω σε μέρη που ησουν
κάποτε και εσύ
Το ξερω.
Βλέπω τα σημάδια σου.
Επιστρέφω απότομα κάθε φορά.
Μα δε βρίσκω τίποτα
Μόνο ένα βλέμα που με κατηγορεί ρητά.
Συγχώρεσέ με.
Έφυγες;
Ίσως να μη με νοιάζει πια.
Με περιμένουν.
Πρέπει να φύγω
Πες μου καλό ταξίδι και αντίο.
Ίσως να μη γυρήσω.
Τι αφήνω πίσω;
Τιποτα
Γι'αυτό δεν έβγαλα για επιστροφή.
Καλή σου μέρα.
Σαν να πιανεις μαχαιρι και να κόβεσαι. Η αποτυχία σου βγαινει μεσα απο τα σπλάχνα και φωναζει. Διαφορα. Μιας και ποτέ δε κατάλαβα τι θελει να μου πει. Αλλα ποτέ δεν παραδέχτηκα την υπαρξη της. Κανεις πιστεύω. Για αυτό πάντα θα με συνθλιβει. Γιατι δημιουργειται μια αντιφαση τοσο ζωντανη. Που μηδενίζει και την θλίψη μου και την χαρά μου. Άρα αφανίζει την παρουσία μου. Μήπως όχι; Πάντα ομως υπάρχει η φωνη που λεει , "δε πειράζει, την επόμενη φορά". Μα δεν υπάρχει ποτέ η επόμενη φορά. Τώρα όμως, πες μου ειλικρινά..Τί κάνουμε;
Yeah .
Left lean, eyes low, cause I'm nauseous.
Right now I'm lost, drifting away in the darkness.
Echo, echo.
Echo, echo.
I've got the devil in my blood stream and I'm so high, but it just won't go away.
-just won't go away-
Too much stress, my hands keep shaking, death knocking on my chest.
Can't let it rest.
Flashing lights, down on the road.
For like, there's nothing here left that can save my soul.
Hope they playing my songs when I'm dead and I'm gone.
Cause I don't know if I'm gonna make it home.
-So now I'm just-
Μάτια στο σκοτάδι,που καθώς αδύναμα ανοιγοκλείνουν,βλέπουν την πόρτα. Θαμπά,πολύ θαμπά. Ίσως όχι τόσο όσο τα όνειρα.
Στο μπαλκόνι παρεα με μια δροσιά. Πολύ όμορφη. Τα φώτα της πόλης με τρομάζουν αλλά ίσως να τα τρομάζω και εγώ. Μπρος μου 30 σκοτεινά παράθυρα, μα ένα μόνο με ένα άχαρο φως. Ακούς φωνές, τώρα,μετά, αύριο. Δεν είναι τίποτα πίστεψε με.
Ο αέρας δυνάμωσε επικίνδυνα. Τσιτώνει το δέρμα. Σαν να αντικρίζεις κάτι που σε κάνει κομμάτια και καθηλώνεσαι. Μα δεν είναι έτσι. Ελπίζω.
Ξέρεις ίσως πάντα με φόβιζαν σκιές, σαν την δικιά σου όμοιες. Καλώδια που ενώνουν κενά.Θα πεις κουτά,ανόητα πράγματα είναι αυτά. Ίσως όχι.
Τα παγάκια έλιωσαν μεσ' το ποτήρι. Μια λάθος κίνηση και έγιναν ένα με το πάτωμα. Είναι σαν αυτούς τους ανθρώπους που τους βλέπεις,συνεχώς, μα δε σε βλέπουν. Σαν ένα δημιούργημα σου, χωρίς διάρκεια, χωρίς να νιώσεις χαρά ή περηφάνια για αυτό. Γιατί απλά στο βίασαν.
Έρωτες, που τρόμαξαν τόσο που χάθηκαν στο απέναντι ρετιρέ, βρίσκοντας εκεί κάθε άνεση. Ένα άγγιγμα. Ξέρεις ναι, υπάρχουν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι. Μπορεί να μην είναι πολλοί, μα υπάρχουν.
Αν τύχει και με συναντήσεις ένα βράδυ σαν αυτό πες μια λέξη,κάτι.
Καληνύχτα.
Και πότε βρήκα αυτό που έψαχνα.(;) Πότε; Πολλές φορές μπορεί να ήταν και έτσι. Άλλες απλά το νόμιζα. Εξαφανίζομαι, καθώς βυθίζομαι σε κάτι φώτα. Δυνατά όσο τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Αλήθεια. Αλήθεια, τόσα φώτα μα περισσότερες σκιές. Έφυγες, ξέχασες,γυρνάς. Πάλι απο την αρχή η ίδια ιστορία. Χωρίς αρχή και τέλος. Χάος; Δεν νομίζω. Με τέσσερεις λέξεις, γίνομαι ένα με αυτο το κενό ανάμεσα σε εσένα και τον ουρανό. Τον μαύρο, όχι τον γαλάζιο με τα μουντά σύννεφα. Καλά,ίσως να μην έχει σημασία, μιας και το κενό πλέον έχει χαθεί απο μένα. Έγινα ένα. Μπορεί και δύο. Μα να ξέρεις, ότι όταν τελειώσει..Όταν τελειώσει θα μαι πάλι εκεί. Εδώ.
Καληνύχτες.
Σε βρίσκω στα φώτα της πόλης κάθε φορά που μεθάω Με τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις Με τέσσερις λέξεις με γερνάς Σε τέσσερις νότες με βάζεις, με κρύβεις Με τέσσερις λέξεις με γυρνάς
Some people feel like
they don't deserve love.
They walk away quietly
into empty spaces,
trying to close the gaps to the past.
The sea's only gifts are harsh blows
and, occasionally,
the chance to feel strong.
but I do know that
that's the way it is here
And I also know
how important it is in life
not necessarily to be strong,
but to feel strong,
to measure yourself at least once
to find yourself at least once in
the most ancient of human conditions
facing the blind, deaf stone alone
with nothing to help you
but your hands and your own head
But now, i don't have power to defeat you
now it is the end
Help eternity to last forever.
Να μωρέ ξέρεις, τις στιγμές που μπορεί να βρίσκεσαι μέσα σε πλήθος. Είτε φίλοι,είτε άγνωστοι,είτε γνωστοί ή ακομα μπορει να μην τους έχεις καν παρατηρήσει.Είτε στο δρόμο, στο λεωφορείο... Ακούς μια μελωδία. Μπορεί στο μυαλο σου μέσα , μπορεί και όχι. Κοιτας απο το παράθυρο, γύρω σου. Κοιτας ψηλά. Σου έρχονται εικόνες, πολλές,σιγουρα. Μα, το περίεργο είναι πως δεν ξέρεις πως νιώθεις. Με έναν περίεργο τρόπο για μερικά λεπτά ταξιδεύεις αλλού. Σε ένα κόσμο ακόμα πιο περίεργο απο τις σκέψεις σου. Βέβαια, δεν είναι κακό. Αρκεί να έχεις ένα χάρτη. Εγώ χάθηκα.
Καληνύχτα.
Σκεψου μόνο πόσα πράγματα σε σκοτώνουν καθημερινά. Μέρες τώρα, το σκηνικό τριγύρω δεν ειναι και πολύ όμορφο. Μία εχει και γαμώ τους καιρούς έξω. Μία εχει αέρα και συννεφιά. Ξεγελάς και καλά τον εαυτό σου οτι είναι όλα οκ. Αλλα σκατά. Δεν ειναι κάτι συγκεκριμένο , σίγουρα οι εξετασεις που υποτίθεται πως θα επρεπε αν τις πάρω στα σοβαρά, σίγουρα το οτι έρχεται ενα μπερδεμένο καλοκαίρι , σιγουρα πολλά.
"Πάντα μέσα στο κεφάλι σου, υπάρχει το κεφάλι μου. Ήμαστε δειλοί και απάνθρωποι στην εποχή μας. Βλέπω πρόσωπα που δεν περίμενες ποτέ σου να δείς, ήμαστε μόνοι μεσα στην διάσταση της γης. Μου πέφτει σπαει ξανα και ξανά, μα το κολλάς γιατί ειναι κημίλειο. Απλά το ευχήθηκα , είδα το τι σημαίνει για ενα λεπτο να ζεις περπάτημα χωρίς βαρύτητα. Μερές κενές ,νιώθω σε κλινική κλεισμένος. Του ρολογιού οι δείκτες γινονται πια αφόρητοι.Δώσμου μαγικές πηγές να συνεχίσω. Πως έφτασα ως εδώ μόνος, άσε να το νομίζω, γαμώ την τύχη μου καιρό δεν την υπολογίζω. Σε ψάχνω με κάθε τρόπο και μέσο, άσε με να ξέρω καλύτερα αν αξίζει να παλέψω. Μην απαιτείς πολλά, οτι έχω δίνω. Δεν πρόκειται για αντάλαγμα, δεν έχεις τίποτα που θέλω να αποκτήσω, ξέχασα όμως να ρωτήσω, είναι κανείς εδώ;"
Καληνύχτα.
Πατάω πολύ ωρα τώρα το shift , περιμένοντας. Δεν ξέρω ακριβώς τι. Προσπαθώντας να κοντρολάρω σκέψεις, γεννιούνται καινούριες, χειρότερες. Χωρίς να μπορω να καταλάβω ότι όλα ειναι στο μυαλό. Ασήμαντα πράγματα. Τότε συνειδητοποιώ, ότι μάλλον είναι αργά για σκέψεις τετοιες. Ναι, ξέρω πιθανώς δεν έβγαλες άκρη απο καμιά πρόταση αλλα δεν πειράζει.
Καληνύχτα.
Οι πιο ωραίες ιστορίες είναι αυτές που δεν θα στις διηγηθεί ποτέ κανείς.
Αλλοτε πάλι ξυπνάς μέσα στην νύχτα απαρηγόρητος.
Το σπίτι έρημο,που πήγαν οι άλλοι; Κι εσύ γιατί έμεινες;
Αλήθεια, τι ζήσαμε;
Μικρά καθημερινά γεγονότα που δε μάθαμε ποτέ το κρυφό νοημά τους
Θυμάσαι εκέινο το βράδυ που μου πες: "αυτό που θα μας συντρίψει ήταν απο την πρώτη μέρα εδώ κοντά μας", "τι θέλεις να πεις;" σε ρώτησα
δεν απάντησες, χίλια χρόνια τωρα και δεν απάντησες.
Όμως την ίδια ώρα κάποιος σηκώνεται μες το σιωπηλό σπίτι,
δεν ανάβει φως
ντυνεται και κάθεται στο σκοτάδι
Κανείς δεν μπορει να τον βοηθήσει Τ. Λειβαδίτης
Είναι αυτές οι νεκρές ώρες, που απλά σκέφτεσαι ό,τι αγαπάς,ό,τι μισείς, ό,τι μπορεί να κατεβάσει το ξερό σου κεφάλι. Αλλά πάντα, σκέφτεσαι πραγματα που είχες ή έχασες απρόσμενα. Πιθανώς και αυτά που θες μα ποτέ δεν είχες. Ειμαι και εγώ μικρός ακόμα, και εσύ πιθανά που σπαταλας τα λεπτά σου για να διαβασεις τις μπούρδες που γράφω, αλλα εχω συναντήσει τόσα μεγάλα ΓΙΑΤΙ στην ζωή μου.
Ναι σίγουρα, τα μισά και παραπάνω από αυτά είναι βλακείες, αλλα ξερεις τι; Οι αγάπες, τα χάδια, τα βλέμματα, οι έρωτες ειναι βλακείες. ωραίες βλακείες. Οπότε, καθως με το βλέμμα κολλημενο στο ταβάνι , σκεφτομαι πραγματα που μπορει να μου λείπουν, καυγάδες που τους εχω μετανιώσει πολλες φορές, μια βόλτα που θα θελα ξανά να κάνω, μελωδίες που τις εχω συνδέσει με ομορφες στιγμές.
Κουνάω ομως τότε το κεφάλι, ξυπνάω και καταλαβαίνω δυστηχώς ή ευτυχώς οτι όλα αυτά είναι παρελθόν. Στιγμές που πέρασαν, τοτε καταλαβαίνω οτι το χειροτερο ειναι να ζεις απο νεκρές στιγμές. Αν θες προχωράς, μπορείς πάλι να σκεφτεσαι αιώνια.
