2 Σπάνια.

Πόσο θα 'θελα.
Πως εξηγείς τον πόνο των βουνών;
Μάλλον μεσα στα χρόνια
τους κουράζει η αβαιβεότητα
του να είσαι παρατηρητής
όλων, μα το χέρι σου να μη φτάνει πιο μακριά
απο όσο σου αφήνει το σώμα σου τοποθετημένο
εκει.
Όπου το εκει δε το διάλεξα ποτέ.
Είναι μερικά πράγματα
που θα χαρεις αν ποτέ
δε γνωρίσεις
πόσο κουραστικά είναι.
Τόσο ,όσο δύσκολο είναι
καθε φορά να αφήνομαι
στις δύσκολες ώρες
σε αυτά τα γράμματα.
Ακυβέρνητος, και κακώς
δε θα υσηχάσει ο
υποφαινόμενος.
Δε θα αντέξω να δω
αυτά που στο σενάριο μου
ακόμα δε τα έχω γράψει.
Είμαι σε διασταύρωση,
σε αυτήν που το τσιγάρο
είναι ωραία δικαιολογία να
κάνεις μια στάση,ταχα για να
ηρεμήσω.
Κοιτάω τότε την πλευρά της θάλασσας
που απο μικρός την εβλεπα την συγκεκριμένη
μα ποτέ δεν περίμενα πως θα καταλήξω να
την ψάχνω τοσο επίμονα.
Ποσο θα θελα.
"Τον πόνο των βουνών σβήνω στην θάλασσα"
Πονάω απο την κούραση
που θα την μάθεις,ίσως
όταν γίνω Απέραντος.

Μπορώ.

 Hear me.
  https://soundcloud.com/odysseas-razastarr/1-over-beat-by-great-j-dilla

Παγωνιά και παγώνια.

Σκόρπιες στάχτες αυτά που
θα θέλα να μπορούσες να αφουγκραστείς.
Δεν θέλω πια.
Θέλω.
Δε θέλω.
Και όλη την ώρα αυτή η ιστορία
που την έχω τερματίσει τόσες φορές
όσες την ξεκίνησα.
Με παρασέρνει,
μακριά με πάει.
Δεν φταίω.
Τώρα θυμάμαι τις
πιο μεγάλες σου αλήθειες
και φοβάμαι πως
θα ξεχάσω να ψάχνω
αυτό που ποτέ δεν έμαθα τι είναι
και κρύβεται στο φως που υπάρχει
λιγο πριν βγει ο ήλιος.
Του  κλέβω αυτο το φως
κάθε πρωί.
Ποιος ξέρει
ίσως μονάχα το κρατήσω
δίχως να φέξω
εκείνα τα λόγια που ανάβουνε ξανά
το σκόρπισμένο σου Μπλέ.

Real Restless

Ξέχασα τα απλά.
Πάντα τα εκτιμούσα.
Βλέπω τώρα οτι μονο λαθος δεν έκανα.
Η άγνοια είναι μητριά της ταραχής.

Ψεύδεσαι πως η ζωή είναι εδώ ξανά
εδώ κοντά.
Έρχεται μερικές φορές κοντά μου
με πλησιάζει επικύνδινα,
με ακουμπά.

Μα το άγγιγμα αυτό
πόσο θα θελα να 'ναι
αρπαγή.
Η ζωή αυτή
πόσο θα θελα να ' ναι
λιγότερο φρικαλέα.

Ποτέ δε θα μάθω
αν είναι το υποκείμενο σημαντικό
ή αν όλα τα υποκείμενα ,είναι κοινά αντικείμενα.

Άνοιξε τα μάτια
μια μέρα θα καταλάβεις
κρίμα να μετανιώνεις το όμορφο
επειδή δε θα γίνει ποτέ ομορφότερο.


Όμως..
Δεν θα ναι.
Ειτε το θες είτε οχι.