Far enough.

Ολοι εχουν ενα μυστικό να κρύψουν.
Εγώ δυστηχώς οχι.
Ολοι μερικες φορες κοιμουνται αναποδα.
Προσπαθω να αγγιξω,τοτε,
την σκεψη σου.
καθως,πλεον αορατη μου εμφανιζεται
και εξαφανιζομαι.

Δεν ξέρω πια
αν ειναι οπως τα θυμαμαι
ολα.
Αλλαζουν.
Με τρομάζουν.
Μεσα στην παρανοια της σκεψης
ηρεμω με μια σταγονα
νοσταλγιας
που με δροσισε τοσο.

Οχι αρκετα ομως,ωστε να σβήσω.
Αρκετο ομως για να σκεφτω
για μια στιγμη,
"οχι δεν πειραζει!"
οτι και αν γινεται
εγω ξέρω.
Ξέρω.
Ξέρω οτι το να υποφερεις
ειναι ανελπιστο
μα διαλεγω πως.

Οσο και αν κραταει αυτη η μάχη,
συνεχώς χανω.
Σαν να μου λεει,
"παντα εχανες"..

Comedy.

Ποση ελπίδα μπορει να γεννησει το ανέλπιστο;
Ποση δυναμη χρειάζεται να περιμένεις το απρόσμενο;
Δεν θα μάθω ποτέ.
Μα μάλλον απέκτησα δυο περιεργα χαρακτιριστικά
να με "κανουν ανθρωπο" πλεον.

Ποση δύναμη εχουν δύο μάτια;
Την εχουν όλα;
Αυτά σίγουρα τα ξέρω.
Λεω στον εαυτό μου,προσπαθώντας
να τον κοροιδεψω.

Πως ζεις με δυο ματια
που βλέπουν οσα δεν γινονται;
Πως γινεται;
Οταν δε ξερω πως και τι να κανω,
κοιτάω,εκει που ξέρω πως
και οταν  εβλεπαν τα ματια αυτα το παρων
ενιωθαν ομορφα.
Ισως,νιωσουν και τωρα με την εικόνα "εκει".

Καλο βράδυ,σε εσας
που οταν την ακουω ποτε
δεν πραγματοποιειται.
Και τοτε συνειδητοποιω,ποτε πραγματοποιηθηκε;

Μόνο η θλίψη αλλάζει πρόσωπα..

Τρομάζω,κουλουριάζομαι και τρέμω
καθώς τα ματια μου ανοιγοκλείνουν συνεχώς με βια.
Φοβάμαι τον αέρα πανω απο το κεφάλι μου
καθώς φοβάμαι πως τριγυρίζεις εκεί.
Αυτά συνήθως αντικρίζω
όταν νιώθω πως πεθαίνει κατι δικό σου μέσα μου.
Συγχώρεσε με,προσπάθησα πολύ
μα δεν κατάφερα να τα σώσω.
Εκείνο με χτύπαγε χωρις λύπη,μα οίκτο.
Τους έλεγα πως τα αγαπάω
όσο πόνο και να μου επιφέρουν.

Τότε χαμογελάω,καθως το χαμόγελο αυτο
το χωρίζει μια μικρή γραμμή, απο το δάκρυ.
Κουράστηκα να καπνίζω λουλούδια
πεθαμένα απο το χρόνο.
Πως μπορώ να αντέξω καθε βραδυ
το σκοτάδι που πινω;
Έξω στο φως,το ψέμα καίει τα σωθηκά μου.
Να ξέρεις,και απόψε θα απλώσω το χέρι μου
να προσπαθήσω πάλι να σε φτάσω.
Ίσα που σε αγγίζω,μα νιωθω τον χρόνο
να μου λέει τόσα.

Μου περιγράφει πως με ένα ύφος
παρέα χορεύεις,καθως το προσωπο σου
αλλάζει ασταμάτητα
μα
σε ξέρω,σε αναγνωρίζω.
Σε κοιτάω τοσο επίμονα
σαν να λεγα,
αλήθεια,πρώτη φορά βλέπω τα ματια σου
χωρίς την μαγευτική τους λάμψη.
Θα μαι εκεί,να ψάξω
όσο και αν χρειαστεί
να την βρω.
Μα θα την βρώ,και θα στην επιστρέψω
να σε κοιτάω πάλι,και να χανουν τα
μάτια μου την δικιά τους...

Το ομορφο καράβι

Το δάκρυ που πονά
να το κάνεις γέλιο.
Μα εντυπωση μου κανει
οτι η παρανοια ερχεται
οταν η ιδεα μου ειναι τοσο μικρη.
Πιο μικρη και απο την εικονα
που φωτογραφησα στα ματια μου.
Ξεχαστηκα,ταξιδεψα,πηγα ειδα ξανα
οσα ειναι η ζωη μου.
Αφου ετσι εγινε
με γυρησες βιαια πισω.
Δεν θελω,
Σε παρακαλω
εστω για μια φορα
ασε με να νοιωσω
αυτα που ποτε δε θα μαφησεις.
Στην θεση που κρατιοταν για μενα
ψιθυριζουν
αστεια,χαμογελα.
Ετσι ναι,κοιταω ενα βλεμμα.
Ενα βλεμμα,λιγοτερο θλιμενο
απο αυτο στο καθρεπτη.
Καιρο τωρα αυτη η κατασταση,
θαρρω απο παντα για πάντα.
Ξεχάστηκα για μένα.
Δεν αντεχω ομως αλλο,ουτε το ιδιο μου το εγω.
Μνημες,ωραιες πως γινεται να προκαλουν θλιψη?
Αποψε δεν θα λειψω σε κανεναν.
Οπως και χτες?
Θυμαμαι.
Τοσα που δεν κοιταω τι υπαρχει να δω.
Αναπολω.
Τοσα που δεν χωρανε λεξεις να γραψουν...

Πέρα απο τα πέρα μέρη

Εικόνες πλέον μη υπαρκτές αντικρίζουν τα μάτια μου
του χτες,του τωρα,του πάντα
καθε γωνία μου μιλάει
μου φωνάζει
μου περιγράφει στιγμιότυπα
που πάντα θα μαρεσουν

Ήχοι πο θα θελα να ακουσω
μου ψιθυρίζουν
λογια,λογια,λογια
Φοβάμαι να καταλάβω
αν οντως υπάρχουν
ή εγω απλα θέλω να υπάρχουν

Ένα είδωλο θολο
άσχημο
απεριποίητο
που δε το γνωρίζω πλέον
Φοβάμαι,ότι ουτε αυτο με κοιτάει


Το οξυγόνο παλεύει αδιάκοπα
να νικήσει τον καπνό
δε ξέρω πια τι ανασαίνω
οταν απλα προσπαθώ να κλείσω
τα μάτια μου,άσκοπα...

So.

Απο 'κεινα τα πράγματα
που δε τα αφαιρείς
οχι επειδη δε μπορείς
απλα τα ένιωσες τοσο εντονα
που δε θα μπορεσεις ποτε
που παντα θα αναρωτιεσαι
που πας
οχι οτι ηξερες πριν που πας
απλα ειχες συνεπιβατες
το ταξιδι ειναι δυσκολο
αλλα οχι με το τροπο
που καταλαβενετε εσεις κυριοι

Απο τα αλλα τα πραγματα
που τα αφαιρεις
γιατι
γιατι
γιατι
δεν ξερεις το γιατι

Ξερεις μονο
τι νιωθεις
και δεν αλλαζει
οσο και να σε πιεζουν να το αλλαξεις
θα ναι εκει παντα
οχι στο πολυ βαθος
να μου ψυθιριζει για παντα
οτι...