Μόνο η θλίψη αλλάζει πρόσωπα..

Τρομάζω,κουλουριάζομαι και τρέμω
καθώς τα ματια μου ανοιγοκλείνουν συνεχώς με βια.
Φοβάμαι τον αέρα πανω απο το κεφάλι μου
καθώς φοβάμαι πως τριγυρίζεις εκεί.
Αυτά συνήθως αντικρίζω
όταν νιώθω πως πεθαίνει κατι δικό σου μέσα μου.
Συγχώρεσε με,προσπάθησα πολύ
μα δεν κατάφερα να τα σώσω.
Εκείνο με χτύπαγε χωρις λύπη,μα οίκτο.
Τους έλεγα πως τα αγαπάω
όσο πόνο και να μου επιφέρουν.

Τότε χαμογελάω,καθως το χαμόγελο αυτο
το χωρίζει μια μικρή γραμμή, απο το δάκρυ.
Κουράστηκα να καπνίζω λουλούδια
πεθαμένα απο το χρόνο.
Πως μπορώ να αντέξω καθε βραδυ
το σκοτάδι που πινω;
Έξω στο φως,το ψέμα καίει τα σωθηκά μου.
Να ξέρεις,και απόψε θα απλώσω το χέρι μου
να προσπαθήσω πάλι να σε φτάσω.
Ίσα που σε αγγίζω,μα νιωθω τον χρόνο
να μου λέει τόσα.

Μου περιγράφει πως με ένα ύφος
παρέα χορεύεις,καθως το προσωπο σου
αλλάζει ασταμάτητα
μα
σε ξέρω,σε αναγνωρίζω.
Σε κοιτάω τοσο επίμονα
σαν να λεγα,
αλήθεια,πρώτη φορά βλέπω τα ματια σου
χωρίς την μαγευτική τους λάμψη.
Θα μαι εκεί,να ψάξω
όσο και αν χρειαστεί
να την βρω.
Μα θα την βρώ,και θα στην επιστρέψω
να σε κοιτάω πάλι,και να χανουν τα
μάτια μου την δικιά τους...