Far enough.

Ολοι εχουν ενα μυστικό να κρύψουν.
Εγώ δυστηχώς οχι.
Ολοι μερικες φορες κοιμουνται αναποδα.
Προσπαθω να αγγιξω,τοτε,
την σκεψη σου.
καθως,πλεον αορατη μου εμφανιζεται
και εξαφανιζομαι.

Δεν ξέρω πια
αν ειναι οπως τα θυμαμαι
ολα.
Αλλαζουν.
Με τρομάζουν.
Μεσα στην παρανοια της σκεψης
ηρεμω με μια σταγονα
νοσταλγιας
που με δροσισε τοσο.

Οχι αρκετα ομως,ωστε να σβήσω.
Αρκετο ομως για να σκεφτω
για μια στιγμη,
"οχι δεν πειραζει!"
οτι και αν γινεται
εγω ξέρω.
Ξέρω.
Ξέρω οτι το να υποφερεις
ειναι ανελπιστο
μα διαλεγω πως.

Οσο και αν κραταει αυτη η μάχη,
συνεχώς χανω.
Σαν να μου λεει,
"παντα εχανες"..