Πειράζει

Θα ηταν άδικο, το ξέρω.
Δεν οριζεται η ευτυχία κανενός.
Μονο μοιράζεται.
Αυτό ίσως μονο με πειραζει.

Δεν θυμάσαι.
Δεν θα θυμασαι.
Ποτέ;
Ποτέ δε θα λέω ποτέ,
για αυτόν
τον άδικο λόγο.

Με πνίγει
το
ότι
θα είμαι εκεί.
Ξέρωντας πως κανένας
δε θα έρθει.

Ίσως νιώθω έτσι
και εγώ.
Σφάλμα κλήσης.
Παρακαλώ καλέστε ξανα αργότερα..
Σφάλμα συναισθημάτων.
Σφάλμα επικοινωνίας.
Μα να ξέρεις, η αγάπει δεν σφάλει.
Όσους έχεις λατρέψει
σε έχουν κάνει κομμάτια.


Αληθεια χωρίς τόνο.

Γεια σου ξανα,

Για λίγα πράγματα μπορώ
να μιλάω,
όχι γενικά
αλλά με σιγουριά.
Με γλυκιά σιγουριά.
Από τον χρόνο δεν μπορείς να κρυφτείς.
Ένα απο αυτά τα πράγματα
είναι μία κατάσταση
που αγάπησα
τελειωσε και την ξαναγάπησα.
Όσο κάτι το αγαπάς
όσο το νερό που
πίνεις
δε τελειώνει.

2 Σπάνια.

Πόσο θα 'θελα.
Πως εξηγείς τον πόνο των βουνών;
Μάλλον μεσα στα χρόνια
τους κουράζει η αβαιβεότητα
του να είσαι παρατηρητής
όλων, μα το χέρι σου να μη φτάνει πιο μακριά
απο όσο σου αφήνει το σώμα σου τοποθετημένο
εκει.
Όπου το εκει δε το διάλεξα ποτέ.
Είναι μερικά πράγματα
που θα χαρεις αν ποτέ
δε γνωρίσεις
πόσο κουραστικά είναι.
Τόσο ,όσο δύσκολο είναι
καθε φορά να αφήνομαι
στις δύσκολες ώρες
σε αυτά τα γράμματα.
Ακυβέρνητος, και κακώς
δε θα υσηχάσει ο
υποφαινόμενος.
Δε θα αντέξω να δω
αυτά που στο σενάριο μου
ακόμα δε τα έχω γράψει.
Είμαι σε διασταύρωση,
σε αυτήν που το τσιγάρο
είναι ωραία δικαιολογία να
κάνεις μια στάση,ταχα για να
ηρεμήσω.
Κοιτάω τότε την πλευρά της θάλασσας
που απο μικρός την εβλεπα την συγκεκριμένη
μα ποτέ δεν περίμενα πως θα καταλήξω να
την ψάχνω τοσο επίμονα.
Ποσο θα θελα.
"Τον πόνο των βουνών σβήνω στην θάλασσα"
Πονάω απο την κούραση
που θα την μάθεις,ίσως
όταν γίνω Απέραντος.

Μπορώ.

 Hear me.
  https://soundcloud.com/odysseas-razastarr/1-over-beat-by-great-j-dilla

Παγωνιά και παγώνια.

Σκόρπιες στάχτες αυτά που
θα θέλα να μπορούσες να αφουγκραστείς.
Δεν θέλω πια.
Θέλω.
Δε θέλω.
Και όλη την ώρα αυτή η ιστορία
που την έχω τερματίσει τόσες φορές
όσες την ξεκίνησα.
Με παρασέρνει,
μακριά με πάει.
Δεν φταίω.
Τώρα θυμάμαι τις
πιο μεγάλες σου αλήθειες
και φοβάμαι πως
θα ξεχάσω να ψάχνω
αυτό που ποτέ δεν έμαθα τι είναι
και κρύβεται στο φως που υπάρχει
λιγο πριν βγει ο ήλιος.
Του  κλέβω αυτο το φως
κάθε πρωί.
Ποιος ξέρει
ίσως μονάχα το κρατήσω
δίχως να φέξω
εκείνα τα λόγια που ανάβουνε ξανά
το σκόρπισμένο σου Μπλέ.

Real Restless

Ξέχασα τα απλά.
Πάντα τα εκτιμούσα.
Βλέπω τώρα οτι μονο λαθος δεν έκανα.
Η άγνοια είναι μητριά της ταραχής.

Ψεύδεσαι πως η ζωή είναι εδώ ξανά
εδώ κοντά.
Έρχεται μερικές φορές κοντά μου
με πλησιάζει επικύνδινα,
με ακουμπά.

Μα το άγγιγμα αυτό
πόσο θα θελα να 'ναι
αρπαγή.
Η ζωή αυτή
πόσο θα θελα να ' ναι
λιγότερο φρικαλέα.

Ποτέ δε θα μάθω
αν είναι το υποκείμενο σημαντικό
ή αν όλα τα υποκείμενα ,είναι κοινά αντικείμενα.

Άνοιξε τα μάτια
μια μέρα θα καταλάβεις
κρίμα να μετανιώνεις το όμορφο
επειδή δε θα γίνει ποτέ ομορφότερο.


Όμως..
Δεν θα ναι.
Ειτε το θες είτε οχι.

Goin for the kill.

Ποτέ δε θα κατανοήσω γιατί ταξιδεύω.
Γιατί φευγω απο κάθε μέρος που ηθελα να μαι.
Δε ξέρω γιατί έκανα αυτό το ταξίδι.

 Μα συνεχίζω,χωρίς λόγο και αιτία.
Μάλιστα..
Βαρύ στομάχι στον γυρισμό
και σκέψη ελαφριά καθως πάω.

Όταν όμως αποφεύγω τα λάθη
και βρίσκω τον λόγο
που σου λέω οτι είμαι εδώ
είναι δύσκολο.

Κάποια στιγμή ίσως βρω μια λέξη ή μικρή φράση
να τα πω όλα.
Ως τώρα τίποτα δε χωράει
ούτε σε ατέλειωτες σελίδες, ούτε σε ανούσιες σκέψεις.

Πίστεψε με,να σε πιστέψω και εγω.

Σοου.

Ξερεις να μου πεις ποτε τελείωνει;
Θέλεις;
Αυτο το κάποιες φορές,ετυχε ή οχι να είναι το
δικό μου πάντα.
Οπότε,πάντα κάτι πάει στραβά.
Θέλω βοήθεια σε αυτό.
Βοηθησε με.
Ας μην το νιώθεις,κάντο
γιατι κάποτε το έκανες.

Όμως εγω τελικά,
έμαθα,εγω ξέρω το πότε.

Και δεν μαρέσει καθόλου.
Και αν μπορούσα να έκανα τα πάντα
πάλι κάτι θα πήγαινε στραβα..

Disease

Τόσο δύσκολο να το κάνεις
τοσο ευκολο να το λες.
Σου σβήνει,
μου γινεται πιο εντονο.

Το καταλαβαίνω,τελικα.
Τοσοι πολλοί
μα κανένας.
Τοσα πράγματα
μα τίποτα.

Τόσες σκέψεις
μα καμια.
Τόσες εικόνες
όλες.
Τις κρατάω.

Μα τι κρίμα που
βαραίνουν.
Πολλές οι κατευθύνσεις
και κυρίως επιλέγω την ευθεία
μα δε ξέρω
με ποια φορά.

Είναι ώρα, να πάρεις το
αυριο μου,
να το κάνεις χθές.
Το χθές να γινει άυριο.
Το τίποτα,τα πάντα.

Ένα φως,ολη νύχτα απεναντι
και ένας αδειος δρόμος.
Όλη μου η κινηση.

Ούτε τα λάθη,ούτε τα σωστά
Ουτε τις αλήθειες,ούτε τα ψέματα.
Ολα έγιναν ενα με μένα.
Τα ξέρω καλα αυτα πλέον.

Άλλη μια μέρα,αλλες δύο.
Ποσες είναι τελικά;
Όλες είναι.
Η μία ειναι σαν όλες

Σε ελευθερώνω σιγουρα.
Μα καλύτερα κλειδωμένος
εκει μέσα
παρα να χω αυτη την απαλευτη συντροφια.

Και να θέλω να περπατήσω μακριά,
δε θα μπορέσω.Δε θα θελήσω.
Δεν.

Ονλυ.

Ποιος ξέρει γιατί.
Πως να σε κανω πέρα.
Αφου είσαι εγώ.
Αφου είμαι εσύ.

Ακόμα και οταν,
το μαξιλάρι που
παλεύει να κρατήσει
εκείνο το άρωμα,
εγω το βρίσκω.

Όταν αναζητώ
σημάδια,
στα βρώμικα σεντόνια πια.
Όλα ομως με αρνούνται.

Δε θα καταλάβω ποτέ
πως αρρώστησα τόσο.
Δε θέλω να πιστέψω ποτέ,
ότι φάρμακο δεν υπάρχει.

Δε θυμάμαι ούτε ψέματα,
ούτε αλήθειες.
Τα έχω αγαπήσει όλα.
Δε το ήξερα,μα τώρα ναι.

Μα ξέρω πως τα χαζεύω
εγώ,απο το συνεφιασμένο μου μυαλό
κάθε στιγμή
που βρέχει.
Γαμώτο ομως,συνέχεια έχει καταιγίδα.

Δε θα το μάθεις ,
δε είναι ανάγκη
και αν είναι
είναι μόνο δικιά μου.
Ασήκωτη και βεβηλωμένη.

Κουράστηκα, μα δε λέω
να σταματήσω.
Αλλά δε θα μάθω ποτέ γιατί.
Τόσα έχω να σου πώ,
που έγιναν η ζωή μου.

Είναι όλα δικά σου.
Και ας το γνωρίζω μόνο εγώ.
Είναι για σένα.
Μόνο για σένα.

απυθμενος.

Εντάξει.
Ήτανε ο καιρός να συμβεί.
Ποτέ δε καταλαβα τελικά,αν υπαρχει μοναδικη στιγμη να συμβει κάτι.
Εντάξει.
Παντού ,ΠΑΝΤΟΥ τελειωσε.
Γυρω,απλα σε ενα μικρο κενο
στο βαθος, δεν αρκει αυτο.
Ποτε δε θα βρεθει αυτο το μικρό πόμα
Δε με ενδιαφερει μαλλον κιολλας.
Αυτο ήταν;
Αυτο ηταν ολο;
Θαρρω πως το περιμενα πιο βιαιο.
Μηπως να συνεχισω να φοβαμαι;
Όλα πλεον εκτος ελέγχου.
Μαλλον ολα τα υπολοιπα θα επρεπε να φοβουνται εμενα.
Χαζομαρες,ποιος μπορει να φοβηθει εμενα...

Far enough.

Ολοι εχουν ενα μυστικό να κρύψουν.
Εγώ δυστηχώς οχι.
Ολοι μερικες φορες κοιμουνται αναποδα.
Προσπαθω να αγγιξω,τοτε,
την σκεψη σου.
καθως,πλεον αορατη μου εμφανιζεται
και εξαφανιζομαι.

Δεν ξέρω πια
αν ειναι οπως τα θυμαμαι
ολα.
Αλλαζουν.
Με τρομάζουν.
Μεσα στην παρανοια της σκεψης
ηρεμω με μια σταγονα
νοσταλγιας
που με δροσισε τοσο.

Οχι αρκετα ομως,ωστε να σβήσω.
Αρκετο ομως για να σκεφτω
για μια στιγμη,
"οχι δεν πειραζει!"
οτι και αν γινεται
εγω ξέρω.
Ξέρω.
Ξέρω οτι το να υποφερεις
ειναι ανελπιστο
μα διαλεγω πως.

Οσο και αν κραταει αυτη η μάχη,
συνεχώς χανω.
Σαν να μου λεει,
"παντα εχανες"..

Comedy.

Ποση ελπίδα μπορει να γεννησει το ανέλπιστο;
Ποση δυναμη χρειάζεται να περιμένεις το απρόσμενο;
Δεν θα μάθω ποτέ.
Μα μάλλον απέκτησα δυο περιεργα χαρακτιριστικά
να με "κανουν ανθρωπο" πλεον.

Ποση δύναμη εχουν δύο μάτια;
Την εχουν όλα;
Αυτά σίγουρα τα ξέρω.
Λεω στον εαυτό μου,προσπαθώντας
να τον κοροιδεψω.

Πως ζεις με δυο ματια
που βλέπουν οσα δεν γινονται;
Πως γινεται;
Οταν δε ξερω πως και τι να κανω,
κοιτάω,εκει που ξέρω πως
και οταν  εβλεπαν τα ματια αυτα το παρων
ενιωθαν ομορφα.
Ισως,νιωσουν και τωρα με την εικόνα "εκει".

Καλο βράδυ,σε εσας
που οταν την ακουω ποτε
δεν πραγματοποιειται.
Και τοτε συνειδητοποιω,ποτε πραγματοποιηθηκε;

Μόνο η θλίψη αλλάζει πρόσωπα..

Τρομάζω,κουλουριάζομαι και τρέμω
καθώς τα ματια μου ανοιγοκλείνουν συνεχώς με βια.
Φοβάμαι τον αέρα πανω απο το κεφάλι μου
καθώς φοβάμαι πως τριγυρίζεις εκεί.
Αυτά συνήθως αντικρίζω
όταν νιώθω πως πεθαίνει κατι δικό σου μέσα μου.
Συγχώρεσε με,προσπάθησα πολύ
μα δεν κατάφερα να τα σώσω.
Εκείνο με χτύπαγε χωρις λύπη,μα οίκτο.
Τους έλεγα πως τα αγαπάω
όσο πόνο και να μου επιφέρουν.

Τότε χαμογελάω,καθως το χαμόγελο αυτο
το χωρίζει μια μικρή γραμμή, απο το δάκρυ.
Κουράστηκα να καπνίζω λουλούδια
πεθαμένα απο το χρόνο.
Πως μπορώ να αντέξω καθε βραδυ
το σκοτάδι που πινω;
Έξω στο φως,το ψέμα καίει τα σωθηκά μου.
Να ξέρεις,και απόψε θα απλώσω το χέρι μου
να προσπαθήσω πάλι να σε φτάσω.
Ίσα που σε αγγίζω,μα νιωθω τον χρόνο
να μου λέει τόσα.

Μου περιγράφει πως με ένα ύφος
παρέα χορεύεις,καθως το προσωπο σου
αλλάζει ασταμάτητα
μα
σε ξέρω,σε αναγνωρίζω.
Σε κοιτάω τοσο επίμονα
σαν να λεγα,
αλήθεια,πρώτη φορά βλέπω τα ματια σου
χωρίς την μαγευτική τους λάμψη.
Θα μαι εκεί,να ψάξω
όσο και αν χρειαστεί
να την βρω.
Μα θα την βρώ,και θα στην επιστρέψω
να σε κοιτάω πάλι,και να χανουν τα
μάτια μου την δικιά τους...

Το ομορφο καράβι

Το δάκρυ που πονά
να το κάνεις γέλιο.
Μα εντυπωση μου κανει
οτι η παρανοια ερχεται
οταν η ιδεα μου ειναι τοσο μικρη.
Πιο μικρη και απο την εικονα
που φωτογραφησα στα ματια μου.
Ξεχαστηκα,ταξιδεψα,πηγα ειδα ξανα
οσα ειναι η ζωη μου.
Αφου ετσι εγινε
με γυρησες βιαια πισω.
Δεν θελω,
Σε παρακαλω
εστω για μια φορα
ασε με να νοιωσω
αυτα που ποτε δε θα μαφησεις.
Στην θεση που κρατιοταν για μενα
ψιθυριζουν
αστεια,χαμογελα.
Ετσι ναι,κοιταω ενα βλεμμα.
Ενα βλεμμα,λιγοτερο θλιμενο
απο αυτο στο καθρεπτη.
Καιρο τωρα αυτη η κατασταση,
θαρρω απο παντα για πάντα.
Ξεχάστηκα για μένα.
Δεν αντεχω ομως αλλο,ουτε το ιδιο μου το εγω.
Μνημες,ωραιες πως γινεται να προκαλουν θλιψη?
Αποψε δεν θα λειψω σε κανεναν.
Οπως και χτες?
Θυμαμαι.
Τοσα που δεν κοιταω τι υπαρχει να δω.
Αναπολω.
Τοσα που δεν χωρανε λεξεις να γραψουν...

Πέρα απο τα πέρα μέρη

Εικόνες πλέον μη υπαρκτές αντικρίζουν τα μάτια μου
του χτες,του τωρα,του πάντα
καθε γωνία μου μιλάει
μου φωνάζει
μου περιγράφει στιγμιότυπα
που πάντα θα μαρεσουν

Ήχοι πο θα θελα να ακουσω
μου ψιθυρίζουν
λογια,λογια,λογια
Φοβάμαι να καταλάβω
αν οντως υπάρχουν
ή εγω απλα θέλω να υπάρχουν

Ένα είδωλο θολο
άσχημο
απεριποίητο
που δε το γνωρίζω πλέον
Φοβάμαι,ότι ουτε αυτο με κοιτάει


Το οξυγόνο παλεύει αδιάκοπα
να νικήσει τον καπνό
δε ξέρω πια τι ανασαίνω
οταν απλα προσπαθώ να κλείσω
τα μάτια μου,άσκοπα...

So.

Απο 'κεινα τα πράγματα
που δε τα αφαιρείς
οχι επειδη δε μπορείς
απλα τα ένιωσες τοσο εντονα
που δε θα μπορεσεις ποτε
που παντα θα αναρωτιεσαι
που πας
οχι οτι ηξερες πριν που πας
απλα ειχες συνεπιβατες
το ταξιδι ειναι δυσκολο
αλλα οχι με το τροπο
που καταλαβενετε εσεις κυριοι

Απο τα αλλα τα πραγματα
που τα αφαιρεις
γιατι
γιατι
γιατι
δεν ξερεις το γιατι

Ξερεις μονο
τι νιωθεις
και δεν αλλαζει
οσο και να σε πιεζουν να το αλλαξεις
θα ναι εκει παντα
οχι στο πολυ βαθος
να μου ψυθιριζει για παντα
οτι...