Disease

Τόσο δύσκολο να το κάνεις
τοσο ευκολο να το λες.
Σου σβήνει,
μου γινεται πιο εντονο.

Το καταλαβαίνω,τελικα.
Τοσοι πολλοί
μα κανένας.
Τοσα πράγματα
μα τίποτα.

Τόσες σκέψεις
μα καμια.
Τόσες εικόνες
όλες.
Τις κρατάω.

Μα τι κρίμα που
βαραίνουν.
Πολλές οι κατευθύνσεις
και κυρίως επιλέγω την ευθεία
μα δε ξέρω
με ποια φορά.

Είναι ώρα, να πάρεις το
αυριο μου,
να το κάνεις χθές.
Το χθές να γινει άυριο.
Το τίποτα,τα πάντα.

Ένα φως,ολη νύχτα απεναντι
και ένας αδειος δρόμος.
Όλη μου η κινηση.

Ούτε τα λάθη,ούτε τα σωστά
Ουτε τις αλήθειες,ούτε τα ψέματα.
Ολα έγιναν ενα με μένα.
Τα ξέρω καλα αυτα πλέον.

Άλλη μια μέρα,αλλες δύο.
Ποσες είναι τελικά;
Όλες είναι.
Η μία ειναι σαν όλες

Σε ελευθερώνω σιγουρα.
Μα καλύτερα κλειδωμένος
εκει μέσα
παρα να χω αυτη την απαλευτη συντροφια.

Και να θέλω να περπατήσω μακριά,
δε θα μπορέσω.Δε θα θελήσω.
Δεν.