Όμως.

 Και ποιός μπορεί να μου ορίσει
τι είναι εδω και τι εκεί.
Εγώ πάντως τα νίωθω το ίδιο.
Χώρος και χρόνος
γίνονται μηδέν.

Μπροστά στην ,ασπρόμαυρη, πλεον
επιφάνεια του μυαλού μου
όλα είναι μηδέν.
Έχουν όλα αποκτήσει
μια ζωή
τοσο εκλεπτισμένη
που πια δε μπορώ
να ανταπεξελθω.
Με συγχωρείτε.

Μα εκείνα τα μέρη
δε τα μηδένισε ποτέ
ετούτος εδώ ο νους.
Ούτε τις ώρες .

Είναι αυτά που ακόμα
,μέσα,ακόμα αντιστέκονται
στην μαζική επίθεση του χωροχρόνου.

Αλήθεια για την αγάπη
έχετε κάτι να μηδενίσετε;

Erase me.

Έχουν μείνει
μουσικές, βραδυνά αεράκια
και
ώρες αναζήτησεις
να με κοιτάνε
μερικές φορές την μέρα.

Δεν θα γνωρίζω
σε λίγο απο τώρα
αν αυτό που ήθελα πριν
ήταν αλήθεια.


Ήταν αλήθεια τελικά.
Δεν το γνωρίζω
μα έχω πίστη.


Είναι αυτός ο αέρας
που ξεριζώθηκε
απο μέσα μου
και δε ξέρω που φυσά
τωρα πια.

Θα ταν μια όμορφη νύχτα
αν το γνωριζα,
θα το λεγα με σιγουριά.