Όμως.

 Και ποιός μπορεί να μου ορίσει
τι είναι εδω και τι εκεί.
Εγώ πάντως τα νίωθω το ίδιο.
Χώρος και χρόνος
γίνονται μηδέν.

Μπροστά στην ,ασπρόμαυρη, πλεον
επιφάνεια του μυαλού μου
όλα είναι μηδέν.
Έχουν όλα αποκτήσει
μια ζωή
τοσο εκλεπτισμένη
που πια δε μπορώ
να ανταπεξελθω.
Με συγχωρείτε.

Μα εκείνα τα μέρη
δε τα μηδένισε ποτέ
ετούτος εδώ ο νους.
Ούτε τις ώρες .

Είναι αυτά που ακόμα
,μέσα,ακόμα αντιστέκονται
στην μαζική επίθεση του χωροχρόνου.

Αλήθεια για την αγάπη
έχετε κάτι να μηδενίσετε;