Ονλυ.

Ποιος ξέρει γιατί.
Πως να σε κανω πέρα.
Αφου είσαι εγώ.
Αφου είμαι εσύ.

Ακόμα και οταν,
το μαξιλάρι που
παλεύει να κρατήσει
εκείνο το άρωμα,
εγω το βρίσκω.

Όταν αναζητώ
σημάδια,
στα βρώμικα σεντόνια πια.
Όλα ομως με αρνούνται.

Δε θα καταλάβω ποτέ
πως αρρώστησα τόσο.
Δε θέλω να πιστέψω ποτέ,
ότι φάρμακο δεν υπάρχει.

Δε θυμάμαι ούτε ψέματα,
ούτε αλήθειες.
Τα έχω αγαπήσει όλα.
Δε το ήξερα,μα τώρα ναι.

Μα ξέρω πως τα χαζεύω
εγώ,απο το συνεφιασμένο μου μυαλό
κάθε στιγμή
που βρέχει.
Γαμώτο ομως,συνέχεια έχει καταιγίδα.

Δε θα το μάθεις ,
δε είναι ανάγκη
και αν είναι
είναι μόνο δικιά μου.
Ασήκωτη και βεβηλωμένη.

Κουράστηκα, μα δε λέω
να σταματήσω.
Αλλά δε θα μάθω ποτέ γιατί.
Τόσα έχω να σου πώ,
που έγιναν η ζωή μου.

Είναι όλα δικά σου.
Και ας το γνωρίζω μόνο εγώ.
Είναι για σένα.
Μόνο για σένα.