ενταξει εισαι;

υστερα απο ωρες
αναρωτηθηκε
αν ποτε παει
που θα καταληξει.
ειναι δυσκολο να τα θες ολα
και τιποτα.
ακομα πιο δυσκολο, να φοβασαι
λεξεις.
φορτιο μεγαλο
οι λεξεις που ειπε
μα ποτε δεν εμαθε
την επικίνδυνη τους σημασια.
και οι ωρες περασανε
και οι συζητησεις πλήθαιναν.
"μη κουραζεσαι"
οχι, αξιζει η κουραση.
αξίζει οντως; αναρωτηθηκε.
αρχισε τοτε να παλεται ασταματητα
παρεα το φως και το κρυο
το σκοταδι και τον καπνο.
θυμαμαι
στην ξυλινη καρεκλα τοτε
που δεν σταματουσε λεπτο
να σκεφτεται.
να σκεφτεται για ολον τον κοσμο μαζι
μα κανεις δε μπορει να πει οτι του χρωσταει.
τον ρωταγες και απανταγε.
μερικες φορες απανταγε και χωρις ερωτηση
διοτι φωναζε ενα πραγμα
απο πιο μεσα.
ως που μια μερα
δεν απανταγε.
η αν απανταγε , δεν ηταν κανεις να τον ακουσει
μονο κενα δωματια.
τοτε του εκαναν την πιο σημαντικη ερωτηση χωρις να γνωριζει την απαντηση.
"εισαι καλα;"